Muhendis
New member
bundan evvelki yazımı hatırlarsak sizleri Little Uzunluk ve Fat Man ile tanıştırmıştım. Bunlar uranyum ve plütonyum üzere radyoaktif hususların parçalanmasıyla elde edilen yüksek etkili atom bombalarıydı.
Şimdi kararınu bir ideolojiye bağlayacağım bir bilgi paylaşmak istiyorum.
Fizik ve ideoloji iç içe zira…
Atom bombası yani “atomun bölünmesi” fizyona dayanırken, hidrojen bombası yani “atomun birleşmesi” füzyona dayanır.
Bu ise ortaya fazlaca daha az girdi ile epey daha büyük bir güç çıkarır. Bu keşfin akabinde bilimsel çalışmaları kitle imha silahı olarak görmekten geçinmeyen yapılar hatırlarsak 1952 yılında da ABD Pasifik’teki Marshall Adalarında birinci Hidrojen Bombasını patlatmış, tıpkı Hiroşima ve Nagazaki’ye atılan bombalar üzere isim koymaktan çekinmemişti.
“Mike”
Üstelik Mike, yani ortaya çıkan patlama Hiroshima’ya atılan bombadan en az 1000 kat daha kuvvetliydü.
Savaşın tabiatı bu…
Karşı taraf durur mu?
Bir yıl geçmeden bir Hidrojen Bombası da Sovyetler birliği patlatarak karşılık vermişti.
Dünyanın muhteşem güçleri ellerindeki muhteşem bombaları birer birer patlatarak güç gösterisi yapıyor, kolay beşerler ise olup biteni dehşet dolu gözlerle izliyordu.
En nihayetinde atom bombasının ötesinde Hidrojen Bombası tam bir “kitlesel imha silahı, tüm insanlığı ortadan kaldırabilecek bir güç” olarak gündeme oturdu.
O günlerde artık olur mu bilinmez, gelecekte tüm dünyayı mahvedecek büyük bir nükleer savaş söylentisi de dolaştı durdu.
Bu felaketlerle birlikte nükleer güce de tüm avantajlarının yanında büyük bir reaksiyon oluşmaya başladı.
Bilimin kendi başına günah keçisi olmadığını unutmamamız gerekirdi.
Sorun olağan olarak bilimsel gelişmelerde değildi.
Sorun tüm mitlerde, efsanelerde, öykülerde yahut sinemalarda de gördüğümüz üzere insanın elindeki gücü nasıl kullandığındaydı.
Sorun da tahlil de insanoğluydu en nihayetinde.
Parçalamak, bölmek, yakıp yıkmak da bizim elimizdeydi.
Tıpkı atomu böldüğümüz üzere.
Veyahut birleştirici gücün büyüklüğünü, tesirini görüp, birleştirici, yapan olabilmek de bize bağlıydı.
bir daha tıpkı güneşin yakıtı olan hidrojen atomlarının ikisinin birleşerek helyumu oluşturduğunda çıkan o hoş, sıcacık güç üzere.
Ya da yanıcı hidrojen gazı ile yakıcı oksijen gazının birleşerek berrak ve söndürücü suyu oluşturması, seven iki insanın kavuşması gibi…
Ve bilim bize ısrarla birleştirici gücün ayrıştırıcı güçten binlerce kat şiddetli olduğunu söylüyordu.
bu biçimde bu kadar bölünmek, bu kadar ayrışma niçin?
Vakit tüm fikir ayrılıklarına, kırgınlıklara, küslüklere karşın birleşme vakti.
Atomaltı parçacıklar bile kendi lisanlarıyla bunu söylüyor bizlere
Bir ortaya gelişlerin en hoşuna ve takılacak hoş isimlere…
Instagram
Facebook
Şimdi kararınu bir ideolojiye bağlayacağım bir bilgi paylaşmak istiyorum.
Fizik ve ideoloji iç içe zira…
Atom bombası yani “atomun bölünmesi” fizyona dayanırken, hidrojen bombası yani “atomun birleşmesi” füzyona dayanır.
Bu ise ortaya fazlaca daha az girdi ile epey daha büyük bir güç çıkarır. Bu keşfin akabinde bilimsel çalışmaları kitle imha silahı olarak görmekten geçinmeyen yapılar hatırlarsak 1952 yılında da ABD Pasifik’teki Marshall Adalarında birinci Hidrojen Bombasını patlatmış, tıpkı Hiroşima ve Nagazaki’ye atılan bombalar üzere isim koymaktan çekinmemişti.
“Mike”
Üstelik Mike, yani ortaya çıkan patlama Hiroshima’ya atılan bombadan en az 1000 kat daha kuvvetliydü.
Savaşın tabiatı bu…
Karşı taraf durur mu?
Bir yıl geçmeden bir Hidrojen Bombası da Sovyetler birliği patlatarak karşılık vermişti.
Dünyanın muhteşem güçleri ellerindeki muhteşem bombaları birer birer patlatarak güç gösterisi yapıyor, kolay beşerler ise olup biteni dehşet dolu gözlerle izliyordu.
En nihayetinde atom bombasının ötesinde Hidrojen Bombası tam bir “kitlesel imha silahı, tüm insanlığı ortadan kaldırabilecek bir güç” olarak gündeme oturdu.
O günlerde artık olur mu bilinmez, gelecekte tüm dünyayı mahvedecek büyük bir nükleer savaş söylentisi de dolaştı durdu.
Bu felaketlerle birlikte nükleer güce de tüm avantajlarının yanında büyük bir reaksiyon oluşmaya başladı.
Bilimin kendi başına günah keçisi olmadığını unutmamamız gerekirdi.
Sorun olağan olarak bilimsel gelişmelerde değildi.
Sorun tüm mitlerde, efsanelerde, öykülerde yahut sinemalarda de gördüğümüz üzere insanın elindeki gücü nasıl kullandığındaydı.
Sorun da tahlil de insanoğluydu en nihayetinde.
Parçalamak, bölmek, yakıp yıkmak da bizim elimizdeydi.
Tıpkı atomu böldüğümüz üzere.
Veyahut birleştirici gücün büyüklüğünü, tesirini görüp, birleştirici, yapan olabilmek de bize bağlıydı.
bir daha tıpkı güneşin yakıtı olan hidrojen atomlarının ikisinin birleşerek helyumu oluşturduğunda çıkan o hoş, sıcacık güç üzere.
Ya da yanıcı hidrojen gazı ile yakıcı oksijen gazının birleşerek berrak ve söndürücü suyu oluşturması, seven iki insanın kavuşması gibi…
Ve bilim bize ısrarla birleştirici gücün ayrıştırıcı güçten binlerce kat şiddetli olduğunu söylüyordu.
bu biçimde bu kadar bölünmek, bu kadar ayrışma niçin?
Vakit tüm fikir ayrılıklarına, kırgınlıklara, küslüklere karşın birleşme vakti.
Atomaltı parçacıklar bile kendi lisanlarıyla bunu söylüyor bizlere
Bir ortaya gelişlerin en hoşuna ve takılacak hoş isimlere…