Zihin, zihniyet sorunu ve CHP
Haber7 Müellifi Ali Taşçı, Kanal İstanbul projesine karşı çıkan CHP’yi eleştirdi. Taşçı’nın bugünkü yazısı şu biçimde:
“Asrın projesi Kanal İstanbul”un, 26 Haziran Cumartesi günü Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan tarafınca temelleri atılarak açılışı yapıldı. Altı yılda tamamlanacağı söylenen proje 15 milyar dolara mal olacak. Ülkemize güzel olsun.
CHP zihniyetini şaşkınlıkla izliyorum. Ülkede ne yapıldıysa hepsine karşı çıktılar, çıkıyorlar. Şehitler Köprüsü’nün 1974 yılında açılışı yapıldı ve açılışını o gün Başbakan olan Ecevit yaptı. Ama köprünün temelini atan, üretim etabını bitiren Demirel oldu. Köprü imal evresindeyken CHP şiddetle yapılışına karşı çıktı; ancak açılışını, çok karşı çıkmasına karşın, Ecevit yapmaktan çekinmedi.
Fatih Sultan Mehmet Köprüsü’nü Özal yaptı. Hatırlıyorum; bir açık oturumda, bu biçimdeki Halkçı Parti önderi Necdet Calp ile Özal karşı karşıya gelmişlerdi. Özal “köprüyü yapacağım” derken; Calp, “yaptırmam da yaptırmam!” diye diretiyordu. Özal pürüzlere karşın başardı.
Ak Parti devrinde Yavuz Selim köprüsü yapıldı, CHP bir daha karşı. Marmaray yapıldı, karşı. Avrasya tüneli yapıldı, karşı. İstanbul Havalimanı yapıldı, karşı. Ülke duble yollarla döşendi, karşı. Kısacası ne yapıldıysa hepsine tümden karşı. Nitekim CHP zihniyetinin bilimsel yollarla incelenmesi gerekiyor. “Benim iktidar olmadığım bir ülkede kim ne yaparsa yapsın, hepsine karşı olurum.” mu demek istiyor? Bir mum da sen yak, tahminen bir bakılırsan olur.
Çok hayran oldukları “Batı uygarlığı” içerisinde bulunan ülkelerde bu çeşit bir partiye rastlamak asla mümkün değildir. CHP’nin dediği olsaydı, bugün Türkiye hâlâ kara saban tarımına mahküm olacaktı. O denli ya, CHP’liler efendi, geri kalanlar ise bedevi; 1950’ye kadar buna alışmışlar zira. Türkiye’nin epeyce yetenekli, başta Osmanlıca okur – muharrir olan, epey lisan bilen tarafsız tarihçilere hemen gereksinimi vardır. (Biliyorum, bu biçimde tarihçiler vardır da sesleri kısık çıkıyor! Yüz yıllık dehşetler artık aşılmalıdır.)
CHP millet oyuyla hiç bir vakit iktidar olamadı. 1950 öncesinde esasen demokrasi yoktu, milletin oyuna başvurulmuyordu. 1946’da seçim yapar üzere oldular, “açık oy, kapalı tasnif”le işi katakulliye getirdiler. Milletin manevi bedellerine karşı baskı uygulayınca, millet de jenerasyondan nesile halini koydu ve CHP’yi iktidara getirmedi. Ne var ki, her parti periyodunda CHP’nin zihniyeti daima iktidarda kaldı. Dün bu biçimde idi, bugün de pek farklı değil.
Bir ülkenin bayındırlığı, ziraî kalkınması, savunma endüstrinin gelişmesi, hasılı ülkenin imarı, yeterli yetişmiş zihinlerle olur. Bu bir zihin sıkıntısıdır ve başarmak da sıkıntı olmasa gerekdir. Ancak ülkenin kültürü, eğitimi, dünya görüşü, hayat tarzı… üzere temel problemler zihniyet işidir. Zihniyet düzelmedikçe en gelişmiş teknolojiye sahip olsanız ne olur? Hangi zihniyet kuvvetli ise, iktidarı elde tutuyorsa bunu başınızda patlatır. Türkiye’deki bütün darbeleri bu minvalde okuyabilirsiniz. Menderes ülkeyi kalkındırmaya çalıştı, on sene bir şey demediler; lakin zihniyet sıkıntısı olduğundan, ezanın aslına çevrilmesine, halktan yana haline asla istek göstermediler. Demirel, her ne kadar onlardan idiyse de, köylü olduğundan, köylüyü biraz kayırdı, akabinde altı sefer gidip yedi kez geldi. Özal, bayanı olmasaydı parti kuramıyordu. Üstelik bir de sizinle alay edercesine gülüyorlar, “hamallar!” diyerekten. Haksız da değiller!
Zihniyet sıkıntısı bir ihtilal problemidir. CHP kendi seküler-laik, materyalist zihniyetiyle ülkeye yerleşmiş gözüküyor. Bunu eğitimle yaptılar; öğretmenlerle, okullarla, sinemalarla, romanlarla, kitaplarla ve hayat üsluplarıyla gerçekleştirdiler ve hala devam etmektedir. Bugün Ulusal Eğitim maddi olarak neler yapıyor; araçlarda başarılı; lakin hedefte bir hiç kararında. 45 yılını Ulusal Eğitime vermiş biri olarak bunları söylemem kendi açımdan acı verici, lakin bu bir gerçek!
Anayasa değişikliği gündeme gelince çabucak birileri “devrim olmadan bu olmaz.” diyerek tutum alıyorlar. Bunu yapanlar kendi açılarından dengeli gözüküyor. Ancak yaklaşık yüz yıldır dünya değişse de “CHP değişmez” diyenlerin temel desteği, dünyanın durduğu yerdir: Sekülerizm, materyalizm, pozitivizm. 28 Şubat sürecinde her şey alenen ortaya kondu, dedikoduya mahal bırakmadılar.
Ak Parti ne yaptı, yapacak? Zihniyet değişikliği yapabilecek mi? 19 senede adım atabildi mi? Zihniyeti başta okullar ve okullarda bulunan öğretmenler değiştirir. CHP 1940’ta temellerini attığı ve 16 bin civarında mezun ettiği Köy Enstitülü öğretmenlerle bu işi başardı; devrin koşulları da buna elverişliydi. 19 yılda Ak Parti “milli zihniyet” üretecek bir Eğitim Fakültesi açamadıysa, bunun niçinlerini derin izlerle bir arada zihniyet boşluğunda mı aramak gerekir? İmalât kusurlarıyla zihniyet değiştirilemez, imalâthaneler kurmak gerekir. CHP ile HDP’nin kol kola girmeleri bir tesadüf değildir, zihniyet yani ömür usulü birlikteliği. Bu da olağandışı bir şey değildir, insanın gerçeğidir. Bu millet açlığa dayanır da bin yıllık zihniyetinin payımal bulunmasına dayanamaz!
Türkiye’de siyaset hedef arbedesine dayanır, araç hengamesine değil. Bundandır ki, fazlaca temel ayrışmaları da birlikteinde getiriyor. Ülkeyi kalkındırma bir araç işidir, halkın ömür biçimi ise hedeftir. CHP zihniyeti, halkın ömür biçimine tahammül edemiyor. Boşuna dememiş bir laik baş: “Tayyip Erdoğan bir yudum bira içsin, her şey düzelir.” diye. Her şey buna bağlı sevgilim. Varlık yasası bu, Habil’le Kabil’den beridir devam ediyor; kıyamete kadar da sürecek.
Diğer ülkelerde zihniyet değiştirmek kolay, lakin Türkiye’de zihniyet değiştirmek, dünyayı değiştirmekle eş manalı demektir. Boğaza alternatif getirebilirsiniz, Kanal İstanbul’u açabilirsiniz de zihniyete alternatif getirmek, marsta medeniyet kurmaktan zordur. Allah düzgün niyetli yöneticilere kolaylık versin, insanlarımızı, bilhassa gençlerimizi materyalizmin kıskacından korusun.
Değiştiremediğiniz zihniyetin kölesi olmaktan kurtulamazsınız.
KAYNAK: HABER7
Haber7 Müellifi Ali Taşçı, Kanal İstanbul projesine karşı çıkan CHP’yi eleştirdi. Taşçı’nın bugünkü yazısı şu biçimde:
“Asrın projesi Kanal İstanbul”un, 26 Haziran Cumartesi günü Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan tarafınca temelleri atılarak açılışı yapıldı. Altı yılda tamamlanacağı söylenen proje 15 milyar dolara mal olacak. Ülkemize güzel olsun.
CHP zihniyetini şaşkınlıkla izliyorum. Ülkede ne yapıldıysa hepsine karşı çıktılar, çıkıyorlar. Şehitler Köprüsü’nün 1974 yılında açılışı yapıldı ve açılışını o gün Başbakan olan Ecevit yaptı. Ama köprünün temelini atan, üretim etabını bitiren Demirel oldu. Köprü imal evresindeyken CHP şiddetle yapılışına karşı çıktı; ancak açılışını, çok karşı çıkmasına karşın, Ecevit yapmaktan çekinmedi.
Fatih Sultan Mehmet Köprüsü’nü Özal yaptı. Hatırlıyorum; bir açık oturumda, bu biçimdeki Halkçı Parti önderi Necdet Calp ile Özal karşı karşıya gelmişlerdi. Özal “köprüyü yapacağım” derken; Calp, “yaptırmam da yaptırmam!” diye diretiyordu. Özal pürüzlere karşın başardı.
Ak Parti devrinde Yavuz Selim köprüsü yapıldı, CHP bir daha karşı. Marmaray yapıldı, karşı. Avrasya tüneli yapıldı, karşı. İstanbul Havalimanı yapıldı, karşı. Ülke duble yollarla döşendi, karşı. Kısacası ne yapıldıysa hepsine tümden karşı. Nitekim CHP zihniyetinin bilimsel yollarla incelenmesi gerekiyor. “Benim iktidar olmadığım bir ülkede kim ne yaparsa yapsın, hepsine karşı olurum.” mu demek istiyor? Bir mum da sen yak, tahminen bir bakılırsan olur.
Çok hayran oldukları “Batı uygarlığı” içerisinde bulunan ülkelerde bu çeşit bir partiye rastlamak asla mümkün değildir. CHP’nin dediği olsaydı, bugün Türkiye hâlâ kara saban tarımına mahküm olacaktı. O denli ya, CHP’liler efendi, geri kalanlar ise bedevi; 1950’ye kadar buna alışmışlar zira. Türkiye’nin epeyce yetenekli, başta Osmanlıca okur – muharrir olan, epey lisan bilen tarafsız tarihçilere hemen gereksinimi vardır. (Biliyorum, bu biçimde tarihçiler vardır da sesleri kısık çıkıyor! Yüz yıllık dehşetler artık aşılmalıdır.)
CHP millet oyuyla hiç bir vakit iktidar olamadı. 1950 öncesinde esasen demokrasi yoktu, milletin oyuna başvurulmuyordu. 1946’da seçim yapar üzere oldular, “açık oy, kapalı tasnif”le işi katakulliye getirdiler. Milletin manevi bedellerine karşı baskı uygulayınca, millet de jenerasyondan nesile halini koydu ve CHP’yi iktidara getirmedi. Ne var ki, her parti periyodunda CHP’nin zihniyeti daima iktidarda kaldı. Dün bu biçimde idi, bugün de pek farklı değil.
Bir ülkenin bayındırlığı, ziraî kalkınması, savunma endüstrinin gelişmesi, hasılı ülkenin imarı, yeterli yetişmiş zihinlerle olur. Bu bir zihin sıkıntısıdır ve başarmak da sıkıntı olmasa gerekdir. Ancak ülkenin kültürü, eğitimi, dünya görüşü, hayat tarzı… üzere temel problemler zihniyet işidir. Zihniyet düzelmedikçe en gelişmiş teknolojiye sahip olsanız ne olur? Hangi zihniyet kuvvetli ise, iktidarı elde tutuyorsa bunu başınızda patlatır. Türkiye’deki bütün darbeleri bu minvalde okuyabilirsiniz. Menderes ülkeyi kalkındırmaya çalıştı, on sene bir şey demediler; lakin zihniyet sıkıntısı olduğundan, ezanın aslına çevrilmesine, halktan yana haline asla istek göstermediler. Demirel, her ne kadar onlardan idiyse de, köylü olduğundan, köylüyü biraz kayırdı, akabinde altı sefer gidip yedi kez geldi. Özal, bayanı olmasaydı parti kuramıyordu. Üstelik bir de sizinle alay edercesine gülüyorlar, “hamallar!” diyerekten. Haksız da değiller!
Zihniyet sıkıntısı bir ihtilal problemidir. CHP kendi seküler-laik, materyalist zihniyetiyle ülkeye yerleşmiş gözüküyor. Bunu eğitimle yaptılar; öğretmenlerle, okullarla, sinemalarla, romanlarla, kitaplarla ve hayat üsluplarıyla gerçekleştirdiler ve hala devam etmektedir. Bugün Ulusal Eğitim maddi olarak neler yapıyor; araçlarda başarılı; lakin hedefte bir hiç kararında. 45 yılını Ulusal Eğitime vermiş biri olarak bunları söylemem kendi açımdan acı verici, lakin bu bir gerçek!
Anayasa değişikliği gündeme gelince çabucak birileri “devrim olmadan bu olmaz.” diyerek tutum alıyorlar. Bunu yapanlar kendi açılarından dengeli gözüküyor. Ancak yaklaşık yüz yıldır dünya değişse de “CHP değişmez” diyenlerin temel desteği, dünyanın durduğu yerdir: Sekülerizm, materyalizm, pozitivizm. 28 Şubat sürecinde her şey alenen ortaya kondu, dedikoduya mahal bırakmadılar.
Ak Parti ne yaptı, yapacak? Zihniyet değişikliği yapabilecek mi? 19 senede adım atabildi mi? Zihniyeti başta okullar ve okullarda bulunan öğretmenler değiştirir. CHP 1940’ta temellerini attığı ve 16 bin civarında mezun ettiği Köy Enstitülü öğretmenlerle bu işi başardı; devrin koşulları da buna elverişliydi. 19 yılda Ak Parti “milli zihniyet” üretecek bir Eğitim Fakültesi açamadıysa, bunun niçinlerini derin izlerle bir arada zihniyet boşluğunda mı aramak gerekir? İmalât kusurlarıyla zihniyet değiştirilemez, imalâthaneler kurmak gerekir. CHP ile HDP’nin kol kola girmeleri bir tesadüf değildir, zihniyet yani ömür usulü birlikteliği. Bu da olağandışı bir şey değildir, insanın gerçeğidir. Bu millet açlığa dayanır da bin yıllık zihniyetinin payımal bulunmasına dayanamaz!
Türkiye’de siyaset hedef arbedesine dayanır, araç hengamesine değil. Bundandır ki, fazlaca temel ayrışmaları da birlikteinde getiriyor. Ülkeyi kalkındırma bir araç işidir, halkın ömür biçimi ise hedeftir. CHP zihniyeti, halkın ömür biçimine tahammül edemiyor. Boşuna dememiş bir laik baş: “Tayyip Erdoğan bir yudum bira içsin, her şey düzelir.” diye. Her şey buna bağlı sevgilim. Varlık yasası bu, Habil’le Kabil’den beridir devam ediyor; kıyamete kadar da sürecek.
Diğer ülkelerde zihniyet değiştirmek kolay, lakin Türkiye’de zihniyet değiştirmek, dünyayı değiştirmekle eş manalı demektir. Boğaza alternatif getirebilirsiniz, Kanal İstanbul’u açabilirsiniz de zihniyete alternatif getirmek, marsta medeniyet kurmaktan zordur. Allah düzgün niyetli yöneticilere kolaylık versin, insanlarımızı, bilhassa gençlerimizi materyalizmin kıskacından korusun.
Değiştiremediğiniz zihniyetin kölesi olmaktan kurtulamazsınız.
KAYNAK: HABER7