“Onu sürdürmeyen çırak utansın şuuruyla dirilişe sahip çıkacaklara selam olsun”
Şair, müellif ve fikir insanı Sezai Karakoç, son seyahatine uğurlandı
“Hak dostu bir eren” dediği Sezai Karakoç’un İslam milleti için bıraktığı diriliş mirasını vurgulayan Mahmut Bıyıklı “Merhumun da her vakit işaret buyurduğu üzere insanlığa şifa olacak tek medeniyet hakikat medeniyet olarak isimlendirdiği İslam medeniyetidir.” tabirlerini kullandı.
“2018, YÜZ YILLIK RUH ESARETİNDEN KURTULUŞUMUZUN BAŞLANGICI”
Ali Taşçı Karakoç’u “Durdurulan bir medeniyetin iz sürücüsüydü” diye tanımlarken 2018 seçimleriyle ilgili üstadın şu kelamlarını bilhassa aktardı:
MAHMUT BIYIKLI: SEZAİ KARAKOÇ’UN MİRASI
Dün Şehzadebaşı’nda bir kahramanımızı daha toprağa verdik.
Acımız büyük. Bağrımızdaki ateş hala sönmedi.
Cenazede sarıldığım herkes ağlıyordu.
Uzakta olup cenazeye gelemeyen yüzlerce dostumuzun telefondan hıçkırıklarını duydum.
Gözyaşları ortasında Üstada veda ettik.
Başımız sağ olsun diyemiyorduk zira Yusuf Genç’in dediği üzere Başımız oydu.
Başımızı, yol başçımızı kaybettik.
Yalnızca yakınında bulunan hudutlu insanın değil hepimizin üstadıydı.
Hepimizin ömründe silinmez izler bıraktı.
Bir dostum babamın vefatında ağlamadım ancak Üstadın vefatını duyduğum andan itibaren gözyaşlarımı tutamıyorum dedi.
Haklıydı.
O bizim manevi babamızdı.
Yalnızca kalplerimize zihinlerimize değil yazdıkları ve yaşadıklarıyla bir devre mührünü vurdu Sezai Karakoç.
Onun vefatıyla birlikte bir zaman kapandı.
Ardında doldurulması güç bir boşluk bıraktı.
Türk Edebiyatında yazdığı üzere yaşayan, yaşadığı üzere yazan hayli isim yok maalesef.
O Edebi dünyada fazileti ve edebi koruma ederek nasıl yaşanacağını nasıl örnek ve öncü olunacağını anlayan herkese en hoş biçimde gösterdi.
Sezai Karakoç, bir çağ okuyuculuğunu daima sürdürdü. Bu çağın adeta tek başına ufuk açıcılığını yaptı. Durmadan yorulmadan anlattı.
Yaşadığı çağı okurken geçmişin aydınlık hoş günlerine atıfta bulunmayı ve geleceğe dair de amaç belirlemeyi ihmal etmedi.
Katı batıcı bir anlayışla pahaların yok edilmeye Müslümanların sindirilmeye çalışıldığı bir periyotta endişeye mahal vermeden telaşa kapılmadan Uhulet ve suhuletle gayretini sürdürdü.
İnananlara özgüven kazandırmak noktasında kıymetli bir rol üstlendi. Mehmet Akif ve Necip Fazıl’dan aldığı bayrağı tertemiz bir biçimde daima burçlarda tuttu.
Karakoç çağdaşı olan birtakım aydınlar üzere hiç bir komplekse girmedi. Müslümanca düşünüp Müslümanca yaşadı.
hiç bir vakit kimliğini gizlemedi. Kelamını esirgemedi. Her şey bitti denilen bir vakitte bir daha başlayabileceğimizin şuurunu yükledi. Geçmişte nasıl yapmışsak gelecekte de yaparız diyerek gençleri daima dirilişe hazırladı.
Büyük ve esaslı bir medeniyete mensup olduğumuzun şuurunu yeni jenerasyonlara nakşetti.
Diriliş fikrini her daim genç tutmayı başardı. Bu büyük milletin “bir sefer daha başarabileceğinden” hiç bir vakit kuşku duymadı.
Sezai Karakoç seksen sekiz yıllık ömründe dünyaya hiç bir vakit meyletmedi. ömrü, dünyalık bir hayat olmadı. hayatıyor üzere yaşadı. hayatı sevaplar üzere yaşadı.
Rabbimizin kendine verdiği emaneti en gerçek yanlışsız ve hoş biçimde değerlendirdiğine herkes şahitlik etti.
Ömrü üzere mevti de hoş oldu. Vefat hoş olur mu? Ölen hoş olursa vefat bile hoş olur. Bir şiirinde tabir ettiği üzere kendinden bir şeyler katarak vefatı de güzelleştirdi.
Cenazesinde millet mistiklerinin cenazelerinde görülen manevi hava hakimdi. Zira o yalnızca bir edip değil Hak dostu bir erendi.
O denli inanıyorum ermişlerin mezarları yüzsenelerdır nasıl ziyaretçi akınına uğruyorsa Üstadın da kabri bir türbe üzere gece gündüz demeden ziyaret edilip dualar edilecek.
hayatında ziyaret imkânı bulamayan sayısız insan tanıyorum. Artık onlar da Fatihalar ve Yasinlerle üstada gelip ziyaretlerini gerçekleştirecek.
Milletimizin kadim hastalıklarından biri de kıymetlerinin farkına yaşarken varamamasıdır.
Sezai Karakoç’u ne akademimiz ne entelektüellerimiz ne de milletimiz gereğince değerlendiremedi. Kimileri görmek istemedi kimileri bakılırsamedi.
Üstadın fikirlerinin bundan daha sonra daha düzgün anlaşılacağına inanıyorum. Ölürse deriler ölür. Büyük kişiselyetler ölmezler.
Onlar ortasından çıktıkları toplumu aydınlatmaya devam ederler.
Sezai Karakoç da İslam milletinin önünde ebediyen bir rehber olmaya devam edecek. Gün gelecek ömrünü birlik olmalarına adadığı İslam ülkeleri de onu keşfedecek.
Haddi zatında diriliş fikrine yalnızca İslam ülkelerinin değil bütün insanlığın muhtaçlığı olduğunu biliyoruz.
Lakin merhumun da her vakit işaret buyurduğu üzere insanlığa şifa olacak tek medeniyet hakikat medeniyet olarak isimlendirdiği İslam medeniyetidir.
İslam’ın dirilişi insanlığın dirilişi demektir.
Üstad kendisini takip edenleri fikirlerinden beslenenleri hiç bir vakit yanıltmadı. Kritik vakit içinderda yaptığı ikazlarda daima haklı çıktı.
Kamil mürşitler üzere müsaadeden gidenleri selamete ulaştırdı.
Artık Türk dünyasının da selameti İslam dünyasının da selameti için onun müsaadeden gitmeye gereksinimimiz var.
Onun kutlu izini sürmek bizi kesinlikle aydınlığa ulaştıracaktır. Vücutlar göçer fikirler bakidir. Aslında diriliş yeni başlıyor.
hayatıyla da vefatıyla da bizi sarsan bizi dirilişe çağıran Üstada rahmet olsun. Allah’ın müsaadesiyle yeri cennettir.
Aziz ruhu da hepimizin bize bıraktığı manevi emanetine sahip çıkmasıyla şad olacaktır.
Bize büyük bir miras bıraktı.
Medeniyetin bir daha ihyası için Üstadın mirasına sahip çıkmak boynumuzun borcudur.
Ustada kalırsa bu öksüz yapı Onu sürdürmeyen çırak utansın şuuruyla dirilişe sahip çıkacaklara selam olsun.
D. ALİ TAŞÇI: “GÖKLERİN ÇEKTİĞİ KARTAL” SEZAİ KARAKOÇ
Bugün 18 Kasım Perşembe. 16 Kasım Salı günü Sezai Karakoç, Fındıkzade’deki meskeninde dünya hayatına veda etti. Dün, yani 17 Kasım Çarşamba günü, ikindi namazını müteakip, Şehzadebaşı Camii’nde cenaze namazı kılınarak, caminin haziresinde toprağa verildi.
Bir gazete muhabiri üzere bu girişi neden yaptım? 1971’den beri tam elli sene sen onu adım adım takip et, vakit zaman onunla görüş, şuur müktesebatının büyük çoğunluğunu ondan al, kitaplarını her eline alışında kendinden geçercesine oku ve onun son gününde cenaze namazına katılma; üstelik de İstanbul’da yaşarken!
Manevi babamızı kaybetme hüznü mü diyelim, cenaze namazına katılamama mazereti mi, içim yanıyor! Koronavirüs ötürüsıyla karantinadayım. Ağrılarımı unuttum bu sıkıntıdan!
Üstad, yaşarken de değer bilenler tarafınca bedeli, değeri bilinen bir insandı. Meydana sarkmaması, inziva hayatı yaşaması, yazdıklarını hayatına geçirmesi onu çağdaş bir mürşit pozisyonuna yükseltmişti. Halk onu epeyce tanımazdı, nasıl tanısındı, devasa yüksekliktelerde bulunuyordu. Kökleri hayli derinlerde, başı devasa yüksekliktelerde idi; lakin kalbi bir tevazu saati üzere dakik ve merhametliydi. Kurmuş olduğu Diriliş pınarıyla bütün insanlığa Bengisu sunuyordu.
Halk kararınu görür, sanatçı temelini ve niçinini bilmek zorundadır. Halk yemek yapmasını değil, yemek yemesini bilir. Bu, halkın kusuru değil, sanatkarın ödevidir, halkını doyurmak. Medeniyet bahçemize birçok nimetler sundu, yemesini bilenler, bahçeye girebilenler için.
hiç bir tohum, ne kadar kaliteli olursa olsun, beslenmiş bir toprağa düşmeden filiz vermez, meyveye durmaz. Bu kadar kaliteli bir insanlık tohumu, babasının (annesinin de tesiri var.) uğraşları kararında uzunluk attı, filiz verdi, meyveye durdu ve dünyayı tuttu. Tesadüfen bir şey gelişmiyor hayatta.
1971 yılıydı, öğretmen okulunun birinci sıralarını doldurduğumuzda. Aileden almış olduğumuz fıtrat tohumumuz üzücü sayılmazdı. Ne ki, okuduğumuz okullar, fıtratımızı geliştirmek şu biçimde dursun, onu kökünden kazımak için her şeyi yapıyordu. Köylü çocuğuyduk, ufkumuz gelişmemişti; lakin aileden almış olduğumuz peygamber sevgisi içimizi ısıtıyor, bizi yaban ellerden müdafaaya çalışıyordu. Bu, nereye kadar sürebilirdi?
Buhranlar, krizler; akşam olunca ağlamalar; şeytanla nefsin kıskacında can çekişmeye eş acılar ruhumuzu eritiyordu. Evvel Üstad Necip Fazıl’ı tanıdım; tanımamla ona kapılanmam bir oldu. Akabinde Sezai Karakoç, Üstad’ın talebesi olarak karşıma çıktı ve artık yolumuz belirmişti. Buhranlarım sevince, akşam ağlamalarım, kitaplarını okurken duyduğum tatminden akan gözyaşlarıma inkılâp ediyordu.
Durdurulan bir medeniyetin iz şoförüydü ve bizler onun akabinde yürümekten büyük bir zevk alıyorduk.
Birkaç sene evvel Fındıkzade’deki ofisine gitmiştim; bir saate yakın konuşmasını dinledim. Notlarımın ortasına aldığım cümlesi şuydu:
“1918 Mondros Mütarekesiyle her şeyimizi kaybettik, yüz yıllık bir esaretten geliyoruz. İnşallah 2018 yılı, yüz yıllık ruh esaretinden kurtuluşumuzun başlangıcı olacaktır.”
Bir gün lise son sınıf öğrencilerimi toplayarak Cağaloğlu’ndaki Diriliş Yayınları’na götürdüm. Çocuklarla epeyce ilgilendi. Hatta hatıra olarak Büyük Doğu mecmuasının 1950 yılındaki (sanırım) mayıs sayısını indirdi, bir çocuk heyecanıyla, Büyük Doğu’da, Mehmet Leventoğlu imzasıyla yayınlanan “Sabır” isimli şiirini gösterdi ve ekledi: “200 şiir ortasından seçilmiş.”
Şanslı bir jenerasyonuz. 1974 yılında çabucak hemen daha iki yıllık olan Ulusal Gazete’nin başyazarı, “Çerçeve” başlığı altında yazan Necip Fazıl’dı. İkinci sayfasının sol üst köşesinde “Sur” başlığı altında Sezai Karakoç yazıyordu. Üçüncü sayfanın sağ üst köşesinde “Selam” başlığı altında da Osman Yüksel Fedai kalem oynatıyordu. Bu zenginlik, yaklaşık bir yıl sürdü. Bugün mü? Nerde bu zenginlik, demeyeceğim, pınarlar ovalara aktıkça duruluğunu kaybedebilir, fakat ağaçlara da inkılâb eder.
Ümmetin birleşerek tekrar İslam Medeniyeti’ni canlandırması için bir ömrünü verdi. Diriliş kuşağını yetiştirdi. Edebiyatta ve sanatta tepeleri dolaştı ve yeni jenerasyonun yüz akı oldu.
Biz senden razıydık Üstadım. Rabbim de senden razı olsun. Yerin cennet olsun, yoldaşın Efendimiz olsun. Işıklar ortasında değil, sen Işıklara gark ol. Hakkımız helal olsun. İzini sürmeye devam edeceğiz inşallah. En Sevgiliye, Üstadım…
KAYNAK: HABER7
Şair, müellif ve fikir insanı Sezai Karakoç, son seyahatine uğurlandı
“Hak dostu bir eren” dediği Sezai Karakoç’un İslam milleti için bıraktığı diriliş mirasını vurgulayan Mahmut Bıyıklı “Merhumun da her vakit işaret buyurduğu üzere insanlığa şifa olacak tek medeniyet hakikat medeniyet olarak isimlendirdiği İslam medeniyetidir.” tabirlerini kullandı.
“2018, YÜZ YILLIK RUH ESARETİNDEN KURTULUŞUMUZUN BAŞLANGICI”
Ali Taşçı Karakoç’u “Durdurulan bir medeniyetin iz sürücüsüydü” diye tanımlarken 2018 seçimleriyle ilgili üstadın şu kelamlarını bilhassa aktardı:
MAHMUT BIYIKLI: SEZAİ KARAKOÇ’UN MİRASI
Dün Şehzadebaşı’nda bir kahramanımızı daha toprağa verdik.
Acımız büyük. Bağrımızdaki ateş hala sönmedi.
Cenazede sarıldığım herkes ağlıyordu.
Uzakta olup cenazeye gelemeyen yüzlerce dostumuzun telefondan hıçkırıklarını duydum.
Gözyaşları ortasında Üstada veda ettik.
Başımız sağ olsun diyemiyorduk zira Yusuf Genç’in dediği üzere Başımız oydu.
Başımızı, yol başçımızı kaybettik.
Yalnızca yakınında bulunan hudutlu insanın değil hepimizin üstadıydı.
Hepimizin ömründe silinmez izler bıraktı.
Bir dostum babamın vefatında ağlamadım ancak Üstadın vefatını duyduğum andan itibaren gözyaşlarımı tutamıyorum dedi.
Haklıydı.
O bizim manevi babamızdı.
Yalnızca kalplerimize zihinlerimize değil yazdıkları ve yaşadıklarıyla bir devre mührünü vurdu Sezai Karakoç.
Onun vefatıyla birlikte bir zaman kapandı.
Ardında doldurulması güç bir boşluk bıraktı.
Türk Edebiyatında yazdığı üzere yaşayan, yaşadığı üzere yazan hayli isim yok maalesef.
O Edebi dünyada fazileti ve edebi koruma ederek nasıl yaşanacağını nasıl örnek ve öncü olunacağını anlayan herkese en hoş biçimde gösterdi.
Sezai Karakoç, bir çağ okuyuculuğunu daima sürdürdü. Bu çağın adeta tek başına ufuk açıcılığını yaptı. Durmadan yorulmadan anlattı.
Yaşadığı çağı okurken geçmişin aydınlık hoş günlerine atıfta bulunmayı ve geleceğe dair de amaç belirlemeyi ihmal etmedi.
Katı batıcı bir anlayışla pahaların yok edilmeye Müslümanların sindirilmeye çalışıldığı bir periyotta endişeye mahal vermeden telaşa kapılmadan Uhulet ve suhuletle gayretini sürdürdü.
İnananlara özgüven kazandırmak noktasında kıymetli bir rol üstlendi. Mehmet Akif ve Necip Fazıl’dan aldığı bayrağı tertemiz bir biçimde daima burçlarda tuttu.
Karakoç çağdaşı olan birtakım aydınlar üzere hiç bir komplekse girmedi. Müslümanca düşünüp Müslümanca yaşadı.
hiç bir vakit kimliğini gizlemedi. Kelamını esirgemedi. Her şey bitti denilen bir vakitte bir daha başlayabileceğimizin şuurunu yükledi. Geçmişte nasıl yapmışsak gelecekte de yaparız diyerek gençleri daima dirilişe hazırladı.
Büyük ve esaslı bir medeniyete mensup olduğumuzun şuurunu yeni jenerasyonlara nakşetti.
Diriliş fikrini her daim genç tutmayı başardı. Bu büyük milletin “bir sefer daha başarabileceğinden” hiç bir vakit kuşku duymadı.
Sezai Karakoç seksen sekiz yıllık ömründe dünyaya hiç bir vakit meyletmedi. ömrü, dünyalık bir hayat olmadı. hayatıyor üzere yaşadı. hayatı sevaplar üzere yaşadı.
Rabbimizin kendine verdiği emaneti en gerçek yanlışsız ve hoş biçimde değerlendirdiğine herkes şahitlik etti.
Ömrü üzere mevti de hoş oldu. Vefat hoş olur mu? Ölen hoş olursa vefat bile hoş olur. Bir şiirinde tabir ettiği üzere kendinden bir şeyler katarak vefatı de güzelleştirdi.
Cenazesinde millet mistiklerinin cenazelerinde görülen manevi hava hakimdi. Zira o yalnızca bir edip değil Hak dostu bir erendi.
O denli inanıyorum ermişlerin mezarları yüzsenelerdır nasıl ziyaretçi akınına uğruyorsa Üstadın da kabri bir türbe üzere gece gündüz demeden ziyaret edilip dualar edilecek.
hayatında ziyaret imkânı bulamayan sayısız insan tanıyorum. Artık onlar da Fatihalar ve Yasinlerle üstada gelip ziyaretlerini gerçekleştirecek.
Milletimizin kadim hastalıklarından biri de kıymetlerinin farkına yaşarken varamamasıdır.
Sezai Karakoç’u ne akademimiz ne entelektüellerimiz ne de milletimiz gereğince değerlendiremedi. Kimileri görmek istemedi kimileri bakılırsamedi.
Üstadın fikirlerinin bundan daha sonra daha düzgün anlaşılacağına inanıyorum. Ölürse deriler ölür. Büyük kişiselyetler ölmezler.
Onlar ortasından çıktıkları toplumu aydınlatmaya devam ederler.
Sezai Karakoç da İslam milletinin önünde ebediyen bir rehber olmaya devam edecek. Gün gelecek ömrünü birlik olmalarına adadığı İslam ülkeleri de onu keşfedecek.
Haddi zatında diriliş fikrine yalnızca İslam ülkelerinin değil bütün insanlığın muhtaçlığı olduğunu biliyoruz.
Lakin merhumun da her vakit işaret buyurduğu üzere insanlığa şifa olacak tek medeniyet hakikat medeniyet olarak isimlendirdiği İslam medeniyetidir.
İslam’ın dirilişi insanlığın dirilişi demektir.
Üstad kendisini takip edenleri fikirlerinden beslenenleri hiç bir vakit yanıltmadı. Kritik vakit içinderda yaptığı ikazlarda daima haklı çıktı.
Kamil mürşitler üzere müsaadeden gidenleri selamete ulaştırdı.
Artık Türk dünyasının da selameti İslam dünyasının da selameti için onun müsaadeden gitmeye gereksinimimiz var.
Onun kutlu izini sürmek bizi kesinlikle aydınlığa ulaştıracaktır. Vücutlar göçer fikirler bakidir. Aslında diriliş yeni başlıyor.
hayatıyla da vefatıyla da bizi sarsan bizi dirilişe çağıran Üstada rahmet olsun. Allah’ın müsaadesiyle yeri cennettir.
Aziz ruhu da hepimizin bize bıraktığı manevi emanetine sahip çıkmasıyla şad olacaktır.
Bize büyük bir miras bıraktı.
Medeniyetin bir daha ihyası için Üstadın mirasına sahip çıkmak boynumuzun borcudur.
Ustada kalırsa bu öksüz yapı Onu sürdürmeyen çırak utansın şuuruyla dirilişe sahip çıkacaklara selam olsun.
D. ALİ TAŞÇI: “GÖKLERİN ÇEKTİĞİ KARTAL” SEZAİ KARAKOÇ
Bugün 18 Kasım Perşembe. 16 Kasım Salı günü Sezai Karakoç, Fındıkzade’deki meskeninde dünya hayatına veda etti. Dün, yani 17 Kasım Çarşamba günü, ikindi namazını müteakip, Şehzadebaşı Camii’nde cenaze namazı kılınarak, caminin haziresinde toprağa verildi.
Bir gazete muhabiri üzere bu girişi neden yaptım? 1971’den beri tam elli sene sen onu adım adım takip et, vakit zaman onunla görüş, şuur müktesebatının büyük çoğunluğunu ondan al, kitaplarını her eline alışında kendinden geçercesine oku ve onun son gününde cenaze namazına katılma; üstelik de İstanbul’da yaşarken!
Manevi babamızı kaybetme hüznü mü diyelim, cenaze namazına katılamama mazereti mi, içim yanıyor! Koronavirüs ötürüsıyla karantinadayım. Ağrılarımı unuttum bu sıkıntıdan!
Üstad, yaşarken de değer bilenler tarafınca bedeli, değeri bilinen bir insandı. Meydana sarkmaması, inziva hayatı yaşaması, yazdıklarını hayatına geçirmesi onu çağdaş bir mürşit pozisyonuna yükseltmişti. Halk onu epeyce tanımazdı, nasıl tanısındı, devasa yüksekliktelerde bulunuyordu. Kökleri hayli derinlerde, başı devasa yüksekliktelerde idi; lakin kalbi bir tevazu saati üzere dakik ve merhametliydi. Kurmuş olduğu Diriliş pınarıyla bütün insanlığa Bengisu sunuyordu.
Halk kararınu görür, sanatçı temelini ve niçinini bilmek zorundadır. Halk yemek yapmasını değil, yemek yemesini bilir. Bu, halkın kusuru değil, sanatkarın ödevidir, halkını doyurmak. Medeniyet bahçemize birçok nimetler sundu, yemesini bilenler, bahçeye girebilenler için.
hiç bir tohum, ne kadar kaliteli olursa olsun, beslenmiş bir toprağa düşmeden filiz vermez, meyveye durmaz. Bu kadar kaliteli bir insanlık tohumu, babasının (annesinin de tesiri var.) uğraşları kararında uzunluk attı, filiz verdi, meyveye durdu ve dünyayı tuttu. Tesadüfen bir şey gelişmiyor hayatta.
1971 yılıydı, öğretmen okulunun birinci sıralarını doldurduğumuzda. Aileden almış olduğumuz fıtrat tohumumuz üzücü sayılmazdı. Ne ki, okuduğumuz okullar, fıtratımızı geliştirmek şu biçimde dursun, onu kökünden kazımak için her şeyi yapıyordu. Köylü çocuğuyduk, ufkumuz gelişmemişti; lakin aileden almış olduğumuz peygamber sevgisi içimizi ısıtıyor, bizi yaban ellerden müdafaaya çalışıyordu. Bu, nereye kadar sürebilirdi?
Buhranlar, krizler; akşam olunca ağlamalar; şeytanla nefsin kıskacında can çekişmeye eş acılar ruhumuzu eritiyordu. Evvel Üstad Necip Fazıl’ı tanıdım; tanımamla ona kapılanmam bir oldu. Akabinde Sezai Karakoç, Üstad’ın talebesi olarak karşıma çıktı ve artık yolumuz belirmişti. Buhranlarım sevince, akşam ağlamalarım, kitaplarını okurken duyduğum tatminden akan gözyaşlarıma inkılâp ediyordu.
Durdurulan bir medeniyetin iz şoförüydü ve bizler onun akabinde yürümekten büyük bir zevk alıyorduk.
Birkaç sene evvel Fındıkzade’deki ofisine gitmiştim; bir saate yakın konuşmasını dinledim. Notlarımın ortasına aldığım cümlesi şuydu:
“1918 Mondros Mütarekesiyle her şeyimizi kaybettik, yüz yıllık bir esaretten geliyoruz. İnşallah 2018 yılı, yüz yıllık ruh esaretinden kurtuluşumuzun başlangıcı olacaktır.”
Bir gün lise son sınıf öğrencilerimi toplayarak Cağaloğlu’ndaki Diriliş Yayınları’na götürdüm. Çocuklarla epeyce ilgilendi. Hatta hatıra olarak Büyük Doğu mecmuasının 1950 yılındaki (sanırım) mayıs sayısını indirdi, bir çocuk heyecanıyla, Büyük Doğu’da, Mehmet Leventoğlu imzasıyla yayınlanan “Sabır” isimli şiirini gösterdi ve ekledi: “200 şiir ortasından seçilmiş.”
Şanslı bir jenerasyonuz. 1974 yılında çabucak hemen daha iki yıllık olan Ulusal Gazete’nin başyazarı, “Çerçeve” başlığı altında yazan Necip Fazıl’dı. İkinci sayfasının sol üst köşesinde “Sur” başlığı altında Sezai Karakoç yazıyordu. Üçüncü sayfanın sağ üst köşesinde “Selam” başlığı altında da Osman Yüksel Fedai kalem oynatıyordu. Bu zenginlik, yaklaşık bir yıl sürdü. Bugün mü? Nerde bu zenginlik, demeyeceğim, pınarlar ovalara aktıkça duruluğunu kaybedebilir, fakat ağaçlara da inkılâb eder.
Ümmetin birleşerek tekrar İslam Medeniyeti’ni canlandırması için bir ömrünü verdi. Diriliş kuşağını yetiştirdi. Edebiyatta ve sanatta tepeleri dolaştı ve yeni jenerasyonun yüz akı oldu.
Biz senden razıydık Üstadım. Rabbim de senden razı olsun. Yerin cennet olsun, yoldaşın Efendimiz olsun. Işıklar ortasında değil, sen Işıklara gark ol. Hakkımız helal olsun. İzini sürmeye devam edeceğiz inşallah. En Sevgiliye, Üstadım…
KAYNAK: HABER7