Mahmut Bıyıklı yazdı: Kutup ayıları üşümesin diye dua eden şair!
Haber7 Müellifi Mahmut Bıyıklı, bugünkü köşesinde, dün Hakk’ın rahmetine kavuşan İzdiham Mecmuası Genel Yayın Direktörü Bülent Parlak’ın vefatıyla ilgili bir yazı kaleme aldı.
İşte Mahmut Bıyıklı’nın “Kutup ayıları üşümesin diye dua eden şair!” başlıklı yazısı:
Dün gece işten geç döndüm. Yağmurda ıslanmanın yanına yorgunluk da eklenince bedenimin direnci düştü.
Sahura kadar kendime verdiğim okuma kelamını tutmak için elime kitap alıp okumaya başladım.
Zihnimin de vücudum kadar yorgun olduğunu görür görmez okumayı yarıda bıraktım. Sabah namazından daha sonra saati erkene kurup uyumaya çalıştım.
Olumsuz bir haber alacağım vakit içinderda daima gelen bir tartı göğsümün tam ortasına gelip otururdu. Kendi kendimi okudum ama tartı geçmedi.
Sabah çalar saat çaldığında yataktan kalkacak takati kendimde bulamadım. Yük ve yorgunluk hâli devam ediyordu. İşyerinden öğlene kadar müsaade aldım.
Biraz daha uyumaya çalıştım. Bir orta uyanıp zorla da olsa gözlerimi açmaya çalışarak telefona baktım. Edebiyat dünyasından ona yakın arama vardı.
Eyvah bir daha bir dostumuzu kaybettik dedim. Son senelerda daima bu biçimde olurdu. Birikmiş karşılıksız davetler bir vefatın habercisi oldu. Çabucak toparlanıp davetlere geri dönüş yaptım.
İlk aradığım dostum acı haberi verdi. Bülent Parlak uçmağa varmış. Şaşkınlıkla latife mı bu diye sordum. Oysa bu soruyu fazlaca kişi birbirine sormuş. Latife değil gerçekti. tıpkı vakitte buz üzere bir gerçek. İçimden bir şeyler koptu…
Bülent’in telefonumda epeyce sayıda iletisi var. Onları yeniden okudum. Farklı vakit içinderda ruh haline göre bir şeyler yazmış. Onu tanımayan birisi okusa birtakım iletilerini manalandırmakta zorlanır. Ancak tanıyanlar bildirilerin Bülent Parlak’tan geldiğini çabucak anlar.
Sevgili huzursuzluğu
Bülent’i uzun senelerdan beri tanırım. Edebiyat dünyasında kendine has bir lisanı ve tutumu vardı. Birbirimizi sert eleştirsek de sonunda daima kucaklaşarak ayrılırdık.
Tok sesiyle kesinlikle Üsküdar’a gel çay içelim kaygısı. Dünyadaki saadetlerinden birisi de Üsküdar’da çay içmekti güya.
Son seyahatine fazlaca sevdiği Üsküdar’dan uğurladık. Edebî istirahatgâhı da Üsküdar oldu.
Sevgili huzursuzluğu onu dünyada hiç yalnız bırakmadı. Cennete saklanmış bir huzur, onu ebedi yurdunda bulsun inşallah.
Özgün projeler
Başında her vakit farklı ve özgün projeler vardı. Beşerler o projeleri anlamadı hatta dinlemedi.
Edebiyata, mecmualara, gençlere daha hayli vakit ayırmak için birtakım taleplerde bulundu.
Resmî mesaisinde vaktinden ve vücudundan daha epey, fikrinden ve birikiminden istifade edileceği bir nizam kurmak için uğraş verdi.
Ehliyet ve liyakat yoksulu nicelerine açılan kapılar ona açılmadı.
Bir seferinde Muharrirler Birliği’nde mevzuyu Muzaffer Doğan’a açtı. Makam mevki istemiyorum, yalnızca potansiyelimi kullanacağım bir alan dergimi çıkaracağım vakit istiyorum, dedi.
Muzaffer Hoca her zamanki eylemciliğiyle çabucak telefona sarılıp, devrin Ulusal Eğitim Bakanını aradı durumu iletti. Bakanın talimatıyla bir periyot rahat bir ortamda çalıştı.
Hoca’ya bir arkadaşımız ne vakitten beri tanıştıklarını sordu. Hoca kendine has üslubuyla, yardımcı olmam için evvelce beri tanımama gerek yok, yiğit bir arkadaşa benziyor, şiirleri de kaliteli, dedi. Bu sahneyi hiç unutamam. Muzaffer Hocayı epeyce severdi. Muzaffer Hoca da onu fazlaca sevdi.
“Kutlu’ya laf söyletmem!”
Sultanahmet’e yakın çalıştığı devirlerde Türkiye Müellifler Birliği’nin bahçesine sık gelirdi. kimi vakit kendi içine çekilir, yanından geçenleri bile görmezdi.
Muhtemelen gönlüne doğan bir ilhamla baş başa kalmanın keyfini sürerdi. Bir gün fazlaca öfkeli girdi TYB’nin kapısından. Ayrıntıyı sormadım fakat Mustafa Kutlu’yu eleştirmiş birtakım şairler. Onlara bozulmuş. Kutlu’nun hepimizin üzerinde hakkı var, ona laf söyletmem, dedi.
Şiire başlama öyküsündeki Kutlu’nun katkısını anlattı.
Ağır yaralar
“Yaram var diye konuşmaya başlarsanız bir kısmı yaranıza bakmaya gelir, bir kısmı yaranızı taşlamaya. Fakat yara tıpkı yerde kalır.” kelamını lakin ağır yaralılar söyleyebilir. Hiç kimseye açmadığı yaraları vardı kesinlikle.
Şiirleri okunduğunda bu yaralar açıkça görülür. Şair şiirinde kendisini ele verir. Bülent, yaralarını lisana getirmese de şiirinde yaralı yerlerini göstermiş okuyucuya.
Dostun omzuna yaslanmak yerine okurun gönlüne yaslamış yaralarını.
Bülent’in dünyaya meydan okuyan haline de dünyayı boş vermiş haline de tıpkı gün hatta tıpkı saat ortasında şahitlik edebilirdiniz. Hiç kimsenin keder etmediği kolay bahisleri kendisine keder ettiği de olurdu, her insanın keder ettiği büyük meselleri takmadığı da.
Cenab-ı Allah onu harika şiirler yazması için daima bir şeylerden yoksun etti. Bir şeyleri fazlaca şeyler olarak da okuyabilirsiniz.
İsmet Amca
Çaycıları, çiçekçileri, çingeneleri, mazlumları ve mağdurları severdi. Onlarla içinde değişik bir bağ vardı. TYB İstanbul Şubesi’nin uzun yıllar çaycılığını yapan İsmet Amcaya hayli takılır, oturup ona Türk Şiirinin geleceğini anlatırdı.
İsmet Amca da Bülent’e takılmayı severdi. İstanbul Edebiyat Festivali’nde ağır konukların olduğu bir gün, Bülent kürsüde şu sevimlisi okudu:
“Merhaba
Sözlerime küfürle başlamak istiyorum
Yani ben Hiroşima’yı duyar duymaz Japon olan ben
Tombul ve yüzü kırışmış kadınları görür görmez üzülen ben
Kapı pervazlarından geçerken besmeleyi unutunca
Yüzü kızaran köylü adamlardan olmak isteyen ben
Elleri üşüyünce nereye koyacağını bilmeyen ben
Geceleri yatarken kutup ayıları üşümesin diye
Dua eden ben”
Şiirin tam bu kısmında İsmet Amca bağırarak, ‘Ulan Bülent TYB’nin kaloriferleri parasızlıktan yanmıyor, dizlerim romatizma oldu, sen bana üzüleceğine gidip kutup ayılarına üzülüyorsun, dedi.
Bülent bunu senelerca gülerek anlattı.
Özgüven sahibi
Oturduğu masaya epey enteresan gündemler koyardı. Dışarıdan birisi duysa ne kadar boş konuşuyorlar diyeceği sorunları önemli ciddi tartışırdı.
yıllar evvel Anadolu’da katıldığımız bir şiir şöleninde, şiire benzemeyen metinler okuyanlara bozulmuş, şairlikten istifa sonucu almıştı.
Biz de onu bu sonucundan vazgeçirmek için hayli lisan dökmüştük. bir daha dışarıdan bakanlar kıymetli bir mevzuda onu ikna ettiğimizi sanıyordu. Kendisiyle dalga geçebilecek bir özgüvene sahipti.
Muhalif işler yaptı
Her vakit alışılmamış oldu. Alışılmamış işler yaptı. bayağı olana yüz vermedi.
Çıkardığı mecmualar, yayımladığı kitaplarla edebiyat dünyamıza bedelli hizmetlerde bulundu. şahsi çabalarıyla yürüttüğü yayıncılık vesilesiyle birfazlaca gencin elinden tutarak onları edebiyat âlemine kazandırdı.
Çok sayıda edebiyat heveslisinin birinci kitaplarını bastı, birinci mamüllerini mecmuasında yayımladı.
Gerisine rastgele bir holdingin takviyesini almadan, İzdiham Dergisi’ni uzun yıllar ayakta tuttu ve binlerce gerçek okura ulaştı.
Türk şiirinde genç yaşına karşın iz bırakmayı başardı.
Müteşebbis bir ruha sahipti. Batacağını bile bile kafe açtı.
İzdiham okuma hareketini kurarak gençlerin eline kitap değmesine vesile oldu.
Kıt imkânlarla zoru başardı. Tahminen de hiç bir vakit hayallerini gerçekleştirecek kadar maddi bir rahatlığa ulaşmadı. Ancak manevi lezzetini aldığı işlerini istikrarla sürdürdü.
Sitesi, mecmuası, yayınevi faaliyetleri toplumsal medya hesapları gündemden hiç düşmedi. Gençlerin lisanını yakalamayı başardı.
İsraf seviyesinde boş işlere harcanan kaynaklardan yararlanamadı.
Ama o yılmadan yorulmadan yürüyüşünü sürdürdü.
Telefonuna ulaşamadığı devlet yetkilileri, randevu vermeyen belediye liderleri, mecmuasını tanımayan kültür müdürleri özetlemek gerekirse sıkıntı vakitte yanında durmayan bütün etkililer vefatının akabinde edebi paylaşımlarda bulundu.
Millet Meclisi’nde şiiri okundu. Televizyonlar ondan bahsetti. Gazeteler onu yazdı. Toplumsal medyada iki gün boyunca TT oldu.
Ne diyelim…
Bu bu biçimdedir…
Bundan daha sonra da bu biçimde olacaktır.
Yola çıkanlar aslına bakarsanız bunu bu biçimde olduğunu bile bile yola çıkarlar.
Bülent Parlak da bunun farkında bir ömür sürdü.
Ne demişti Faruk Nafiz:
“Onlar ki bugün gökte birer kasra çekildi,
Evresinde ama hangisi mes’ûd olabildi?
Varsın seni ömrünce azabın kolu sarsın
Şâir! Sen üzüldükçe ve öldükçe yaşarsın!”
Türkiye Müellifler Birliği’nin biroldukca faaliyetinde bir arada olduğumuz sevgili dostumuza Cenab-ı Allah’tan rahmet diliyorum.
KAYNAK: HABER7
Haber7 Müellifi Mahmut Bıyıklı, bugünkü köşesinde, dün Hakk’ın rahmetine kavuşan İzdiham Mecmuası Genel Yayın Direktörü Bülent Parlak’ın vefatıyla ilgili bir yazı kaleme aldı.
İşte Mahmut Bıyıklı’nın “Kutup ayıları üşümesin diye dua eden şair!” başlıklı yazısı:
Dün gece işten geç döndüm. Yağmurda ıslanmanın yanına yorgunluk da eklenince bedenimin direnci düştü.
Sahura kadar kendime verdiğim okuma kelamını tutmak için elime kitap alıp okumaya başladım.
Zihnimin de vücudum kadar yorgun olduğunu görür görmez okumayı yarıda bıraktım. Sabah namazından daha sonra saati erkene kurup uyumaya çalıştım.
Olumsuz bir haber alacağım vakit içinderda daima gelen bir tartı göğsümün tam ortasına gelip otururdu. Kendi kendimi okudum ama tartı geçmedi.
Sabah çalar saat çaldığında yataktan kalkacak takati kendimde bulamadım. Yük ve yorgunluk hâli devam ediyordu. İşyerinden öğlene kadar müsaade aldım.
Biraz daha uyumaya çalıştım. Bir orta uyanıp zorla da olsa gözlerimi açmaya çalışarak telefona baktım. Edebiyat dünyasından ona yakın arama vardı.
Eyvah bir daha bir dostumuzu kaybettik dedim. Son senelerda daima bu biçimde olurdu. Birikmiş karşılıksız davetler bir vefatın habercisi oldu. Çabucak toparlanıp davetlere geri dönüş yaptım.
İlk aradığım dostum acı haberi verdi. Bülent Parlak uçmağa varmış. Şaşkınlıkla latife mı bu diye sordum. Oysa bu soruyu fazlaca kişi birbirine sormuş. Latife değil gerçekti. tıpkı vakitte buz üzere bir gerçek. İçimden bir şeyler koptu…
Bülent’in telefonumda epeyce sayıda iletisi var. Onları yeniden okudum. Farklı vakit içinderda ruh haline göre bir şeyler yazmış. Onu tanımayan birisi okusa birtakım iletilerini manalandırmakta zorlanır. Ancak tanıyanlar bildirilerin Bülent Parlak’tan geldiğini çabucak anlar.
Sevgili huzursuzluğu
Bülent’i uzun senelerdan beri tanırım. Edebiyat dünyasında kendine has bir lisanı ve tutumu vardı. Birbirimizi sert eleştirsek de sonunda daima kucaklaşarak ayrılırdık.
Tok sesiyle kesinlikle Üsküdar’a gel çay içelim kaygısı. Dünyadaki saadetlerinden birisi de Üsküdar’da çay içmekti güya.
Son seyahatine fazlaca sevdiği Üsküdar’dan uğurladık. Edebî istirahatgâhı da Üsküdar oldu.
Sevgili huzursuzluğu onu dünyada hiç yalnız bırakmadı. Cennete saklanmış bir huzur, onu ebedi yurdunda bulsun inşallah.
Özgün projeler
Başında her vakit farklı ve özgün projeler vardı. Beşerler o projeleri anlamadı hatta dinlemedi.
Edebiyata, mecmualara, gençlere daha hayli vakit ayırmak için birtakım taleplerde bulundu.
Resmî mesaisinde vaktinden ve vücudundan daha epey, fikrinden ve birikiminden istifade edileceği bir nizam kurmak için uğraş verdi.
Ehliyet ve liyakat yoksulu nicelerine açılan kapılar ona açılmadı.
Bir seferinde Muharrirler Birliği’nde mevzuyu Muzaffer Doğan’a açtı. Makam mevki istemiyorum, yalnızca potansiyelimi kullanacağım bir alan dergimi çıkaracağım vakit istiyorum, dedi.
Muzaffer Hoca her zamanki eylemciliğiyle çabucak telefona sarılıp, devrin Ulusal Eğitim Bakanını aradı durumu iletti. Bakanın talimatıyla bir periyot rahat bir ortamda çalıştı.
Hoca’ya bir arkadaşımız ne vakitten beri tanıştıklarını sordu. Hoca kendine has üslubuyla, yardımcı olmam için evvelce beri tanımama gerek yok, yiğit bir arkadaşa benziyor, şiirleri de kaliteli, dedi. Bu sahneyi hiç unutamam. Muzaffer Hocayı epeyce severdi. Muzaffer Hoca da onu fazlaca sevdi.
“Kutlu’ya laf söyletmem!”
Sultanahmet’e yakın çalıştığı devirlerde Türkiye Müellifler Birliği’nin bahçesine sık gelirdi. kimi vakit kendi içine çekilir, yanından geçenleri bile görmezdi.
Muhtemelen gönlüne doğan bir ilhamla baş başa kalmanın keyfini sürerdi. Bir gün fazlaca öfkeli girdi TYB’nin kapısından. Ayrıntıyı sormadım fakat Mustafa Kutlu’yu eleştirmiş birtakım şairler. Onlara bozulmuş. Kutlu’nun hepimizin üzerinde hakkı var, ona laf söyletmem, dedi.
Şiire başlama öyküsündeki Kutlu’nun katkısını anlattı.
Ağır yaralar
“Yaram var diye konuşmaya başlarsanız bir kısmı yaranıza bakmaya gelir, bir kısmı yaranızı taşlamaya. Fakat yara tıpkı yerde kalır.” kelamını lakin ağır yaralılar söyleyebilir. Hiç kimseye açmadığı yaraları vardı kesinlikle.
Şiirleri okunduğunda bu yaralar açıkça görülür. Şair şiirinde kendisini ele verir. Bülent, yaralarını lisana getirmese de şiirinde yaralı yerlerini göstermiş okuyucuya.
Dostun omzuna yaslanmak yerine okurun gönlüne yaslamış yaralarını.
Bülent’in dünyaya meydan okuyan haline de dünyayı boş vermiş haline de tıpkı gün hatta tıpkı saat ortasında şahitlik edebilirdiniz. Hiç kimsenin keder etmediği kolay bahisleri kendisine keder ettiği de olurdu, her insanın keder ettiği büyük meselleri takmadığı da.
Cenab-ı Allah onu harika şiirler yazması için daima bir şeylerden yoksun etti. Bir şeyleri fazlaca şeyler olarak da okuyabilirsiniz.
İsmet Amca
Çaycıları, çiçekçileri, çingeneleri, mazlumları ve mağdurları severdi. Onlarla içinde değişik bir bağ vardı. TYB İstanbul Şubesi’nin uzun yıllar çaycılığını yapan İsmet Amcaya hayli takılır, oturup ona Türk Şiirinin geleceğini anlatırdı.
İsmet Amca da Bülent’e takılmayı severdi. İstanbul Edebiyat Festivali’nde ağır konukların olduğu bir gün, Bülent kürsüde şu sevimlisi okudu:
“Merhaba
Sözlerime küfürle başlamak istiyorum
Yani ben Hiroşima’yı duyar duymaz Japon olan ben
Tombul ve yüzü kırışmış kadınları görür görmez üzülen ben
Kapı pervazlarından geçerken besmeleyi unutunca
Yüzü kızaran köylü adamlardan olmak isteyen ben
Elleri üşüyünce nereye koyacağını bilmeyen ben
Geceleri yatarken kutup ayıları üşümesin diye
Dua eden ben”
Şiirin tam bu kısmında İsmet Amca bağırarak, ‘Ulan Bülent TYB’nin kaloriferleri parasızlıktan yanmıyor, dizlerim romatizma oldu, sen bana üzüleceğine gidip kutup ayılarına üzülüyorsun, dedi.
Bülent bunu senelerca gülerek anlattı.
Özgüven sahibi
Oturduğu masaya epey enteresan gündemler koyardı. Dışarıdan birisi duysa ne kadar boş konuşuyorlar diyeceği sorunları önemli ciddi tartışırdı.
yıllar evvel Anadolu’da katıldığımız bir şiir şöleninde, şiire benzemeyen metinler okuyanlara bozulmuş, şairlikten istifa sonucu almıştı.
Biz de onu bu sonucundan vazgeçirmek için hayli lisan dökmüştük. bir daha dışarıdan bakanlar kıymetli bir mevzuda onu ikna ettiğimizi sanıyordu. Kendisiyle dalga geçebilecek bir özgüvene sahipti.
Muhalif işler yaptı
Her vakit alışılmamış oldu. Alışılmamış işler yaptı. bayağı olana yüz vermedi.
Çıkardığı mecmualar, yayımladığı kitaplarla edebiyat dünyamıza bedelli hizmetlerde bulundu. şahsi çabalarıyla yürüttüğü yayıncılık vesilesiyle birfazlaca gencin elinden tutarak onları edebiyat âlemine kazandırdı.
Çok sayıda edebiyat heveslisinin birinci kitaplarını bastı, birinci mamüllerini mecmuasında yayımladı.
Gerisine rastgele bir holdingin takviyesini almadan, İzdiham Dergisi’ni uzun yıllar ayakta tuttu ve binlerce gerçek okura ulaştı.
Türk şiirinde genç yaşına karşın iz bırakmayı başardı.
Müteşebbis bir ruha sahipti. Batacağını bile bile kafe açtı.
İzdiham okuma hareketini kurarak gençlerin eline kitap değmesine vesile oldu.
Kıt imkânlarla zoru başardı. Tahminen de hiç bir vakit hayallerini gerçekleştirecek kadar maddi bir rahatlığa ulaşmadı. Ancak manevi lezzetini aldığı işlerini istikrarla sürdürdü.
Sitesi, mecmuası, yayınevi faaliyetleri toplumsal medya hesapları gündemden hiç düşmedi. Gençlerin lisanını yakalamayı başardı.
İsraf seviyesinde boş işlere harcanan kaynaklardan yararlanamadı.
Ama o yılmadan yorulmadan yürüyüşünü sürdürdü.
Telefonuna ulaşamadığı devlet yetkilileri, randevu vermeyen belediye liderleri, mecmuasını tanımayan kültür müdürleri özetlemek gerekirse sıkıntı vakitte yanında durmayan bütün etkililer vefatının akabinde edebi paylaşımlarda bulundu.
Millet Meclisi’nde şiiri okundu. Televizyonlar ondan bahsetti. Gazeteler onu yazdı. Toplumsal medyada iki gün boyunca TT oldu.
Ne diyelim…
Bu bu biçimdedir…
Bundan daha sonra da bu biçimde olacaktır.
Yola çıkanlar aslına bakarsanız bunu bu biçimde olduğunu bile bile yola çıkarlar.
Bülent Parlak da bunun farkında bir ömür sürdü.
Ne demişti Faruk Nafiz:
“Onlar ki bugün gökte birer kasra çekildi,
Evresinde ama hangisi mes’ûd olabildi?
Varsın seni ömrünce azabın kolu sarsın
Şâir! Sen üzüldükçe ve öldükçe yaşarsın!”
Türkiye Müellifler Birliği’nin biroldukca faaliyetinde bir arada olduğumuz sevgili dostumuza Cenab-ı Allah’tan rahmet diliyorum.
KAYNAK: HABER7