Bir yıldan daha kısa bir süre önce, misyonuna çok önem verdiğim kâr amacı gütmeyen bir kuruluşta çalışırken, farklı bir sektördeki kâr amacı gütmeyen bir kuruluşta üst düzey bir pozisyona geçiş yaptım. Daha önce çok düşük maaş alıyordum ve bu yeni görevde maaşımı neredeyse iki katına çıkardım. Ancak bu rol benim uzmanlık alanımın dışında olduğu için iş doyumum önceki işimde olduğu kadar yüksek değil.
Beni endişelendiren, maaşımın benzer kuruluşlardaki karşılaştırılabilir işlerden yaklaşık yüzde 20 ila 30 daha yüksek olması. İşverenlerim beni uzun yıllara dayanan deneyimime dayanarak işe almış olsalar da, pozisyonun mutlaka benim deneyim seviyemi gerektirmediğini anlıyorum. Bu kar amacı gütmeyen kuruluş, benim yaptığım şeyi yapması için önemli ölçüde daha az deneyimli bir kişiye kolayca önemli ölçüde daha az para ödeyebilir.
Bu da beni suçlanacağım kısma getiriyor: İşimi iyi yapmak için haftada 40 saat çalışmam gerekmiyor, çalışmıyorum da. Her teslim tarihine uyuyorum, her toplantıya katılıyorum, her hedefe ulaşıyorum ama aynı zamanda uzun aralar veriyorum ve erken çıkış yapıyorum. Daha önceki işlerimde konuya olan tutkum beni ekstra sorumluluklar almaya ve fazla mesai yapmaya yöneltti. Ama bu iş için aynı şeyleri hissetmediğim için bunun ötesine geçmiyorum.
Elimden gelenin en iyisini yapmaya istekli olmadığım bir işte fazladan kaynak harcıyorsam yanlış bir şey mi yapıyorum? Onlara yanlış ölçeklendirilmiş bir konum oluşturduklarını söylemeli miyim? Başka pozisyonlar için başvurdum ama bu çok rekabetçi bir alan. Yeni bir şeye başlamak zaman alabilir ve bir gelirim olmamasını göze alamam. – İsim gizlendi
etikçiden:
İşverenlerinize paranızın karşılığını en iyi şekilde verip vermediğinizi düşünmek için iyi bir başlangıç. Ancak gündeme getirdiğiniz sorunları bir perspektife oturtalım.
Birincisi, işiniz değerli bir organizasyonun çalışmasına anlamlı bir katkı sağlıyor gibi görünüyor. Marlboro pazarlamıyorlar; Kuruluşunuzun kalbinize yakın olmayan, ancak sosyal bir fayda olan bir misyonu var.
İkincisi, işinizi iyi yapın. Bunu yapmak haftada 40 saat sürmüyor ama bu muhtemelen birçok insan için geçerli. Ayrıca yönetime zamanlarını nasıl geçirdiklerini yanlış tanıtmıyorlar.
Üçüncüsü, belirli meslekler için maaşların kabaca ortalaması alınır ve daha fazla deneyime sahip olanlara daha fazla ödeme yapılması yaygın bir durumdur. Çalışanları sırf maaşları ortalamanın üzerinde olduğu için değiştirirsek, şirketlerin rutin olarak dağıttığı yıllık zamlar otomatik olarak uzun süredir hizmet veren çalışanların kovulmasına yol açardı. (Bu durumda, çalışanlar aynı şekilde karşılık verdi ve daha kazançlı bir teklif geldiğinde hemen atladılar.) İnsanlara ödeme yapma şeklimiz nedeniyle, adil gelir zamanla adil gelirdir; Doğru karşılaştırma sadece işinizdeki insanlarla değil, aynı zamanda kariyer evrenizdeki insanlarla da yapılır. Ve tabii ki, kar amacı gütmeyen kurumlarda olduğu gibi, maaş planları da doğru becerilere sahip insanları çekmek ve elde tutmak için tasarlanır.
Asıl sorun şu ki, bu iş için önceki işiniz kadar hevesli değilsiniz. Bu nedenle, çalışmanızı hem kendiniz hem de kuruluş için daha ödüllendirici hale getirecek şekilde dönüştürüp dönüştüremeyeceğiniz büyük bir sorudur. Yaptığınız işi daha az paraya yapması için başka birini tutmasının işvereniniz için daha iyi olacağını düşünüyorsunuz. Bu, yalnızca kapsamı sabit olarak gördüğünüzde geçerlidir. Bir kuruluşa katkıda bulunmanın bir yolu, işinizi yeteneklerinize uyacak şekilde özelleştirmektir. İyi yöneticiler bunu bilir.
okuyucular cevap
Bir önceki sütunun sorusu, gençken daha sonra ünlü bir şarkıcı olan bir kadınla yaz ilişkisi yaşayan bir okuyucudan geldi. Bu, evliliğinden önce oldu ve onlarca yıl karısına bundan bahsetmedi. Şöyle yazdı: “Kısmen kişisel bağ ve uyandırdığı anılar nedeniyle bu sanatçının müziğini çalma alışkanlığım var. Kısa bir süre önce karım benim “büyük bir hayran” olduğumu söyledi. Gülümsedim, başımı salladım ve konuyu değiştirdim. Karımla bu bağı paylaşmanın, bu sanatçının çalışmasından aldığım keyfi sürdürmemi tehlikeye atacağından korkuyorum. Kıskançlık olmadığından eminim, onsuz da yapamayacağım nazik bir yırtılma. Etik bir hata mı?”
Yanıt olarak, Ethicist, “Demek on yıllardır evlilik hayatınızda yazınızdan hiç bahsetmediniz – okuyucular, 1980’lerin ortalarında ortaya çıkan ünlü pop şarkıcıları kategorisinden favorilerini ekleyebilirler.” Bu şaşırtıcı. Yine de bağlantı, ifşasını zorunlu kılacak türden içsel bir öneme sahip değildir. Her çift, kendi beklentileri, gelenekleri ve değerleri olan kültürel bir mikro iklim geliştirir. Bu bağlantıdan bahsetmemenizin etik açıdan sorgulanabilir olup olmadığı, mikro ikliminizin normlarına bağlıdır.” (Sorunun tamamını tekrar okuyun ve yanıtlayın. Burada.)
⬥
tanınması “mikro iklim” her ilişkinin yeri yerinde. Ben de sonradan tanınan biriyle çıktım. Uzmanlık alanım gereği eşime “Yıllar önce onunla çalışmıştım. Aslında bir yaz için çıktık. İyi bir insan!” Bizim için bu hiçbir zaman sorun olmadı. Biz tanışmadan önce yaşananlara da aynı gözle bakılıyor. — steve
⬥
Kazanılacak çok az şey var uzun süredir devam eden bu ilişkinin ve kaybedilecek birçok şeyin ortaya çıkmasıyla. Yazar, karısının eğleneceğinden ve üzülmeyeceğinden emin olsa da kesin olarak bilemez. İlişkiyi onlarca yıl sonra ifşa ederek, onu büyük ölçüde üzme riskini alıyor. Ve ne amaçla? — Stan
⬥
Hem ahlakçı Ve Mektup yazarı olası bir sonucu gözden kaçırmış görünüyor. Belki kadın kıskanmaz, dalga geçmez ama otuz yıldır kocasının, onun yanında çalsa bile, bu sanatçının müziğini her çaldığında başka bir kadını düşündüğünü hissedebilir. Bunun çok incitici olabileceğini düşünmüyor musun? — demiryolu
⬥
başka kimse yapar mı ilişkinden haberin var mı Karın olsaydım ilk tepkim, Bu nasıl olur da hiç gündeme gelmezdi? Eğleneceğinden gerçekten emin olup olmadığınızı ona söyleyin, ancak hikayeyi etrafınızdaki herhangi biriyle paylaşıp paylaşamayacağı konusunda bir fikriniz olduğundan emin olun. — margaret
⬥
bir anda Açık bir iletişimin parçası olarak, mektubu yazan kişi karısına gençliğinde artık ünlü biriyle ilişkisi olduğunu yıllarca ona asla söylemediğini söylemelidir. Sürerken (birkaç gün mü?) bunu bir tahmin oyunu haline getirin ve şarkıcı ortaya çıktığında, umarım kadın “Aha! Bu yüzden onların müziklerinin çoğunu çaldın!” — bob
Beni endişelendiren, maaşımın benzer kuruluşlardaki karşılaştırılabilir işlerden yaklaşık yüzde 20 ila 30 daha yüksek olması. İşverenlerim beni uzun yıllara dayanan deneyimime dayanarak işe almış olsalar da, pozisyonun mutlaka benim deneyim seviyemi gerektirmediğini anlıyorum. Bu kar amacı gütmeyen kuruluş, benim yaptığım şeyi yapması için önemli ölçüde daha az deneyimli bir kişiye kolayca önemli ölçüde daha az para ödeyebilir.
Bu da beni suçlanacağım kısma getiriyor: İşimi iyi yapmak için haftada 40 saat çalışmam gerekmiyor, çalışmıyorum da. Her teslim tarihine uyuyorum, her toplantıya katılıyorum, her hedefe ulaşıyorum ama aynı zamanda uzun aralar veriyorum ve erken çıkış yapıyorum. Daha önceki işlerimde konuya olan tutkum beni ekstra sorumluluklar almaya ve fazla mesai yapmaya yöneltti. Ama bu iş için aynı şeyleri hissetmediğim için bunun ötesine geçmiyorum.
Elimden gelenin en iyisini yapmaya istekli olmadığım bir işte fazladan kaynak harcıyorsam yanlış bir şey mi yapıyorum? Onlara yanlış ölçeklendirilmiş bir konum oluşturduklarını söylemeli miyim? Başka pozisyonlar için başvurdum ama bu çok rekabetçi bir alan. Yeni bir şeye başlamak zaman alabilir ve bir gelirim olmamasını göze alamam. – İsim gizlendi
etikçiden:
İşverenlerinize paranızın karşılığını en iyi şekilde verip vermediğinizi düşünmek için iyi bir başlangıç. Ancak gündeme getirdiğiniz sorunları bir perspektife oturtalım.
Birincisi, işiniz değerli bir organizasyonun çalışmasına anlamlı bir katkı sağlıyor gibi görünüyor. Marlboro pazarlamıyorlar; Kuruluşunuzun kalbinize yakın olmayan, ancak sosyal bir fayda olan bir misyonu var.
İkincisi, işinizi iyi yapın. Bunu yapmak haftada 40 saat sürmüyor ama bu muhtemelen birçok insan için geçerli. Ayrıca yönetime zamanlarını nasıl geçirdiklerini yanlış tanıtmıyorlar.
Üçüncüsü, belirli meslekler için maaşların kabaca ortalaması alınır ve daha fazla deneyime sahip olanlara daha fazla ödeme yapılması yaygın bir durumdur. Çalışanları sırf maaşları ortalamanın üzerinde olduğu için değiştirirsek, şirketlerin rutin olarak dağıttığı yıllık zamlar otomatik olarak uzun süredir hizmet veren çalışanların kovulmasına yol açardı. (Bu durumda, çalışanlar aynı şekilde karşılık verdi ve daha kazançlı bir teklif geldiğinde hemen atladılar.) İnsanlara ödeme yapma şeklimiz nedeniyle, adil gelir zamanla adil gelirdir; Doğru karşılaştırma sadece işinizdeki insanlarla değil, aynı zamanda kariyer evrenizdeki insanlarla da yapılır. Ve tabii ki, kar amacı gütmeyen kurumlarda olduğu gibi, maaş planları da doğru becerilere sahip insanları çekmek ve elde tutmak için tasarlanır.
Asıl sorun şu ki, bu iş için önceki işiniz kadar hevesli değilsiniz. Bu nedenle, çalışmanızı hem kendiniz hem de kuruluş için daha ödüllendirici hale getirecek şekilde dönüştürüp dönüştüremeyeceğiniz büyük bir sorudur. Yaptığınız işi daha az paraya yapması için başka birini tutmasının işvereniniz için daha iyi olacağını düşünüyorsunuz. Bu, yalnızca kapsamı sabit olarak gördüğünüzde geçerlidir. Bir kuruluşa katkıda bulunmanın bir yolu, işinizi yeteneklerinize uyacak şekilde özelleştirmektir. İyi yöneticiler bunu bilir.
okuyucular cevap
Bir önceki sütunun sorusu, gençken daha sonra ünlü bir şarkıcı olan bir kadınla yaz ilişkisi yaşayan bir okuyucudan geldi. Bu, evliliğinden önce oldu ve onlarca yıl karısına bundan bahsetmedi. Şöyle yazdı: “Kısmen kişisel bağ ve uyandırdığı anılar nedeniyle bu sanatçının müziğini çalma alışkanlığım var. Kısa bir süre önce karım benim “büyük bir hayran” olduğumu söyledi. Gülümsedim, başımı salladım ve konuyu değiştirdim. Karımla bu bağı paylaşmanın, bu sanatçının çalışmasından aldığım keyfi sürdürmemi tehlikeye atacağından korkuyorum. Kıskançlık olmadığından eminim, onsuz da yapamayacağım nazik bir yırtılma. Etik bir hata mı?”
Yanıt olarak, Ethicist, “Demek on yıllardır evlilik hayatınızda yazınızdan hiç bahsetmediniz – okuyucular, 1980’lerin ortalarında ortaya çıkan ünlü pop şarkıcıları kategorisinden favorilerini ekleyebilirler.” Bu şaşırtıcı. Yine de bağlantı, ifşasını zorunlu kılacak türden içsel bir öneme sahip değildir. Her çift, kendi beklentileri, gelenekleri ve değerleri olan kültürel bir mikro iklim geliştirir. Bu bağlantıdan bahsetmemenizin etik açıdan sorgulanabilir olup olmadığı, mikro ikliminizin normlarına bağlıdır.” (Sorunun tamamını tekrar okuyun ve yanıtlayın. Burada.)
⬥
tanınması “mikro iklim” her ilişkinin yeri yerinde. Ben de sonradan tanınan biriyle çıktım. Uzmanlık alanım gereği eşime “Yıllar önce onunla çalışmıştım. Aslında bir yaz için çıktık. İyi bir insan!” Bizim için bu hiçbir zaman sorun olmadı. Biz tanışmadan önce yaşananlara da aynı gözle bakılıyor. — steve
⬥
Kazanılacak çok az şey var uzun süredir devam eden bu ilişkinin ve kaybedilecek birçok şeyin ortaya çıkmasıyla. Yazar, karısının eğleneceğinden ve üzülmeyeceğinden emin olsa da kesin olarak bilemez. İlişkiyi onlarca yıl sonra ifşa ederek, onu büyük ölçüde üzme riskini alıyor. Ve ne amaçla? — Stan
⬥
Hem ahlakçı Ve Mektup yazarı olası bir sonucu gözden kaçırmış görünüyor. Belki kadın kıskanmaz, dalga geçmez ama otuz yıldır kocasının, onun yanında çalsa bile, bu sanatçının müziğini her çaldığında başka bir kadını düşündüğünü hissedebilir. Bunun çok incitici olabileceğini düşünmüyor musun? — demiryolu
⬥
başka kimse yapar mı ilişkinden haberin var mı Karın olsaydım ilk tepkim, Bu nasıl olur da hiç gündeme gelmezdi? Eğleneceğinden gerçekten emin olup olmadığınızı ona söyleyin, ancak hikayeyi etrafınızdaki herhangi biriyle paylaşıp paylaşamayacağı konusunda bir fikriniz olduğundan emin olun. — margaret
⬥
bir anda Açık bir iletişimin parçası olarak, mektubu yazan kişi karısına gençliğinde artık ünlü biriyle ilişkisi olduğunu yıllarca ona asla söylemediğini söylemelidir. Sürerken (birkaç gün mü?) bunu bir tahmin oyunu haline getirin ve şarkıcı ortaya çıktığında, umarım kadın “Aha! Bu yüzden onların müziklerinin çoğunu çaldın!” — bob