Kurşundan daha ağır soru: Sen ne vakit öleceksin baba?
Savaş yüzünden memleketini terk etmek zorunda kalan yüz binlerce Suriyeli, açlık ve soğukla çaba etmek zorunda kalıyor.
Haber7 Genel Yayın Direktörü Osman Ateşli bugünkü yazısında, Suriyelilerin yaşadığı dramı en çarpıcı örnekleriyle gözler önüne serdi.Ateşli’nin “Sen ne vakit öleceksin baba’ diye soran çocuklar!” başlıklı yazısı şöyleki:
Geçtiğimiz hafta Sonu, İHH (İnsan Hak ve Hürriyetleri, İnsani Yardım Vakfı) ve İrtibat Platformu tertibiyle bir küme gazeteci arkadaşımızla bir arada, hudut sınırına giderek bölgedeki son durumu yerinde gözlemleme imkânı bulduk. Soğuk kış günlerinden etkilenen Suriyeli kardeşlerimizin sessiz çığlıklarına ses olmak, yaşadıkları drama dikkatleri çekmek ismine sonun karşı tarafına geçtik. Huduttan 30-40 kilometre içerilere girerek kendi ülkelerinden mülteci durumuna düşenlerin kamplarını dolaştık. Suriye’deki savaş tam bir insanlık trajedisine sebep olmuş durumda… Karşılaştığımız görüntüyü yazıya dökerek tanım etmek pek kolay olmasa da aktarmaya çalışalım.
Bölgede kriz her geçen gün daha da derinleşiyor. Ulaşabildiğimiz her kamp, başka bir sefalet görünümü karşıladı bizi… Savaştan kurtulanların bir kısmı derme çatma çadırlarda, metruk binalarda hayata tutunmaya çalışıyor. Tam bir hayatta kalma savaşı var. Pak suya, temel insani besinlere bile ulaşabilmek hayli kolay değil. Çarşı pazarlar, dükkanlar gereksinim gereçleriyle dolu olsa da maalesef insanların alım gücü neredeyse sıfır…
Çocuklar çamurlar ortasında tam bir sefalet tablosu yaşıyor. Şu anda Suriye’de 6 milyon insan meskenlerinden uzakta mülteci durumunda olduğu tabir ediliyor ki, bu fecî bir sayı. Yalnızca bulunduğumuz bölgedeki çadır kentlerde 1.5- 2 milyon içinde insanın yaşadığını öğreniyoruz. İdlib bölgesi adete bir çadır deryasına dönmüş vaziyette… Hududumuzun çabucak tabanındaki Kerame ve Atme çadır kamplarında yaklaşık 750-800 bin mültecinin yaşadığını öğreniyoruz. Gözünüzün alabildiği her yer çadır ve derme çatma briket meskenlerden oluşuyor. Kamplarda yaşayanların büyük çoğunluğu çocuk ve bayanlar… İHH Lideri Bülent Yıldırım Abi’nin sözüyle sırtlarını dayayacakları soğuk bir duvarları bile yok. Duvar deyip geçmeyin. Sırtınızı bir yere dayamadan ne kadar oturabilirsiniz?
Aktarılan acı kıssaları boğazınız düğümlenerek dinliyorsunuz.
“Baba sen ne vakit öleceksin” diye yatağa mahkûm olmuş babalarına soranlar var. İHH Suriye Çalışmaları Koordinatörü Zeki Tahiroğlu bu acı diyaloğu bize aktaran isim;
İHH üzere yardım kuruluşlarımız bölgedeki saf mazlum insanlara yardım ederkilk önceliği yetim ve kimsesiz olanlara veriyor. Tabi, babası ağır yaralı olsa da hayatta olduğu için yardım alamayan bir çocuk gelen yardımları ve ikramları görüyor. Babası hayatta olduğu için yardım alamadıklarını biliyor. Babasına, “Baba sen ne vakit öleceksin de bize yardım gelecek” diye soruyor.
Bir baba için kurşundan daha ağır bir soru olsa gerek bu…
SAVAŞIN İÇİNE DOĞAN ÇOCUKLAR!
Cilvegözü hudut kapısında İdlib’e yanlışsız yola çıkıyoruz. Ağır güvenlik tedbirleri altında denetim noktalarından geçip briket konutların olduğu bölgeye ulaşıyoruz.
Hava pek soğuk. Çocukları buz kesen havada çadırların içinde çıplak ayaklarıyla oyunlar oynarken buluyoruz. Elleri buz kesmiş çocukların ellerini avuçlarımızın ortasında ısıtmaya çalışıyoruz. Çamurlar ortasında yalınayak dolaşan onlarca çocuğu görür görmez adeta yüreğimiz donuyor. Minik çıplak ayaklarına terlik geçirebilen kendisini şanslı hissediyor. Kiminin annesi yok, kiminin babası… Kimilerinin hem annesini, hem babasını kaybetmiş olduğunu öğreniyoruz. Bizlerle oyunlar oynamak istiyorlar. Eşlik ediyoruz. Her şeye karşın buruk da olsa yüzleri gülüyor. Baba hasretinden olacak bacaklarımıza sarılıyorlar. Sokulup yanaklarımızdan öpüyorlar. Kimi çocuklar savaş başladıktan daha sonra çadırlarda doğmuşlar. Bebekliğini savaşın ortasında konutlarından uzakta hayatış olanlar okul çağına gelmiş durumda… En büyük hayalleri öbürleri üzere briket mesken sahibi olabilmek.
SULTAN ABDÜLHAMİT HAN’IN YAPITI MAZLUMLARIN SIĞINAĞI
Çadır kampların bulunduğu alanların bir kısmı Sultan II. Abdülhamid’in yaptırmış olduğu yapıtlardan Hicaz demiryolu çizgisinin üzerinden geçiyor.
Mazlum aileler, su basmasına diye çadırlarını yere bakılırsa birazcık yüksekte olan demiryolu çizgisinin üzerine kurmuşlar. Tarihe not düşercesine ironik bir tablo…
PAK SU VE TUVALETLER BÜYÜK EZA
Kampın bir köşesine tuvalet kabinleri yerleştirildiğini görüyoruz. Bu kabinleri tüm çadırlar ortak kullanıyor. Gecenin bir yarısı, insanın iliklerine kadar işleyen dondurucu ayazda çadırlarından çıkıp o kabinlerde muhtaçlıklarını giderebilmek hiç de kolay olmasa gerek. Bayanlar, çocuklar, yaşlılar, engelliler… Daima tıpkı kabinleri kullanmak zorunda kalıyor.
Reyhanlı’ya dönüş yolunda aklımız geceyi çadırlarda geçirmek mecburiyetinde olan çocuklarda kalıyor. Hepimizin aklında birebir soru; Sanki bu soğukta o çadırlarda hayatta kalmayı başarabilecekler mi? Savaşın bu yaşta bu temizlerin sırtlarına yüklediği yükün tartısını düşünürken altında eziliyoruz. Şamlı Malik’in bizden gizlemeye çalışarak akıttığı gözyaşı oluyoruz.
Zeytin ağaçlarının gölgesine kurulan çadırlarında ilkel kurallarda hayatlarını devam ettirmeye çalışan yüzbinlerce saf insan… Bugün kışın dondurucu soğuğuna direnmeye çalışıyorlar, yarın yazın kavurucu sıcaklarıyla çaba edecekler. Çadır kentlerde ilkel koşullarda büyümek zorunda kalan çocukların eğitim imkanları tahminen de hiç olmayacak.
Daha neler neler…
“BİRKAÇ GÜN KENDİME GELEMİYORUM”
Reyhanlı’daki konaklayacağımız eğitim köyüne vardığımızda bizi karşılayan İçişleri Bakanı Süleyman Soylu, başımızı kurcalayan kimi soruların karşılığını veriyor; “Herkes elinden geleni yapıyor ve oralar daha da güzel olacak. Bu çaresizliği hayli anlatmalıyız. Dünyadan, Avrupa’dan buralara bir şey gelmez. Onlar işin cilasındalar. Bunu bilmek gerekir. Biz ise işin ana içeriğine bakıyoruz. Oradaki çocukları görür görmez yaptığımızın ne büyük sorumluluk olduğunu görüyoruz. Ben buradan ayrıldıktan daha sonra birkaç gün kendime gelemiyorum”
Savaşın üzerinden neredeyse 11 yıl geçtiği biçimde Suriye’de hiç bir şey eskisi üzere değil. ‘Suriyeliler meskenlerine dönsün diyenlere yanıt mahiyetinde bir arkadaşımızın attığı manşet her şeyi özetliyor aslında: Orada artık bir Suriye yok! Hakikaten yok.
EN BÜYÜK HAYALLERİ 40 M2’LİK BRİKET KONUT: MAKSAT 100 BİN SICAK YUVA
Çocuklar soğuktan donmasın diye başlatılan Briket Meskenler Projesi ağır bir biçimde devam ediyor. AFAD’ın yanı sıra Kızılay, Diyanet Vakfı, Deniz Feneri, Sadakataşı vb. üzere sivil toplum kuruluşlarımız da insanlık ismine inanılmaz bir çabalar sergiliyor. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan orada yapılan çalışmaları da fazlaca yakından takip ediyor. Hedef çadırlarda ilkel kurallar altında yaşayan aileleri, başlarını sokabilecekleri, sırtlarını yaslayabilecekleri bir duvara kavuşturabilmek.
İHH’nın Suriye Çalışmaları Medya Sorumlusu Mehmet Selim Tosun, 2 günlük seyahatimiz boyunca bizleri daima bilgilendiriyor. Bu çalışmalar kapsamında şu ana kadar yaklaşık 63 bin 500 briket konutun 52 bin 500’ü tamamlandığının, bu meskenlerden 46 bini ailelere teslim edildiğinin bilgisini veriyor. Bir konutun toplam maliyeti 2.500 dolar (yaklaşık 34 bin lira).
Projeye takviye vermek isteyen hayırseverler, MESKEN yazıp 3072’ye SMS gönderdiklerinde 5 TL bağışta bulunabiliyor. Daha fazla bağış yapmak isteyenler ise projeye vakfın banka hesap numaralarına ya da online olarak HAYAT MESKENİ koduyla katkıda bulunabiliyor. Öteki yardım kuruluşlarının da emsal çalışmaları var. Onlar üzerinden de yardımlarınızı ulaştırma imkanı var.
40 metrekarelik büyüklüğe sahip meskenler 1+1 olarak inşa ediliyor. Tuvaleti, mutfağı, avlusu, suyu, elektriği, kanalizasyonu olan tabanı ve çatısı beton meskenler… Hepsi bizim sivil toplum kuruluşlarımızın ve yardımseverlerimizin imzalarını taşıyor. Konutlar, onlara da gelir kapısı olsun diye Suriyeli çalışanlar tarafınca inşa ediliyor. Meskenlerin inşa edildiği bölgelere ayrıyeten okul ve cami üzere toplumsal alanlar da yapılıyor. Konutların dağıtımında öncelik öksüz ve yetim ailelerinde oluyor. Hududun Suriye tarafında da Türk bayrağı haricinde hiç bir bayrak nazaranmiyoruz.
Tahminen de birilerini en epey rahatsız eden budur. Kıymeti yok. Dünya yüzünde yardıma muhtaç kim var ise bu millet orada olmaya devam edecek.
KAYNAK: HABER7
Savaş yüzünden memleketini terk etmek zorunda kalan yüz binlerce Suriyeli, açlık ve soğukla çaba etmek zorunda kalıyor.
Haber7 Genel Yayın Direktörü Osman Ateşli bugünkü yazısında, Suriyelilerin yaşadığı dramı en çarpıcı örnekleriyle gözler önüne serdi.Ateşli’nin “Sen ne vakit öleceksin baba’ diye soran çocuklar!” başlıklı yazısı şöyleki:
Geçtiğimiz hafta Sonu, İHH (İnsan Hak ve Hürriyetleri, İnsani Yardım Vakfı) ve İrtibat Platformu tertibiyle bir küme gazeteci arkadaşımızla bir arada, hudut sınırına giderek bölgedeki son durumu yerinde gözlemleme imkânı bulduk. Soğuk kış günlerinden etkilenen Suriyeli kardeşlerimizin sessiz çığlıklarına ses olmak, yaşadıkları drama dikkatleri çekmek ismine sonun karşı tarafına geçtik. Huduttan 30-40 kilometre içerilere girerek kendi ülkelerinden mülteci durumuna düşenlerin kamplarını dolaştık. Suriye’deki savaş tam bir insanlık trajedisine sebep olmuş durumda… Karşılaştığımız görüntüyü yazıya dökerek tanım etmek pek kolay olmasa da aktarmaya çalışalım.
Bölgede kriz her geçen gün daha da derinleşiyor. Ulaşabildiğimiz her kamp, başka bir sefalet görünümü karşıladı bizi… Savaştan kurtulanların bir kısmı derme çatma çadırlarda, metruk binalarda hayata tutunmaya çalışıyor. Tam bir hayatta kalma savaşı var. Pak suya, temel insani besinlere bile ulaşabilmek hayli kolay değil. Çarşı pazarlar, dükkanlar gereksinim gereçleriyle dolu olsa da maalesef insanların alım gücü neredeyse sıfır…
Çocuklar çamurlar ortasında tam bir sefalet tablosu yaşıyor. Şu anda Suriye’de 6 milyon insan meskenlerinden uzakta mülteci durumunda olduğu tabir ediliyor ki, bu fecî bir sayı. Yalnızca bulunduğumuz bölgedeki çadır kentlerde 1.5- 2 milyon içinde insanın yaşadığını öğreniyoruz. İdlib bölgesi adete bir çadır deryasına dönmüş vaziyette… Hududumuzun çabucak tabanındaki Kerame ve Atme çadır kamplarında yaklaşık 750-800 bin mültecinin yaşadığını öğreniyoruz. Gözünüzün alabildiği her yer çadır ve derme çatma briket meskenlerden oluşuyor. Kamplarda yaşayanların büyük çoğunluğu çocuk ve bayanlar… İHH Lideri Bülent Yıldırım Abi’nin sözüyle sırtlarını dayayacakları soğuk bir duvarları bile yok. Duvar deyip geçmeyin. Sırtınızı bir yere dayamadan ne kadar oturabilirsiniz?
Aktarılan acı kıssaları boğazınız düğümlenerek dinliyorsunuz.
“Baba sen ne vakit öleceksin” diye yatağa mahkûm olmuş babalarına soranlar var. İHH Suriye Çalışmaları Koordinatörü Zeki Tahiroğlu bu acı diyaloğu bize aktaran isim;
İHH üzere yardım kuruluşlarımız bölgedeki saf mazlum insanlara yardım ederkilk önceliği yetim ve kimsesiz olanlara veriyor. Tabi, babası ağır yaralı olsa da hayatta olduğu için yardım alamayan bir çocuk gelen yardımları ve ikramları görüyor. Babası hayatta olduğu için yardım alamadıklarını biliyor. Babasına, “Baba sen ne vakit öleceksin de bize yardım gelecek” diye soruyor.
Bir baba için kurşundan daha ağır bir soru olsa gerek bu…
SAVAŞIN İÇİNE DOĞAN ÇOCUKLAR!
Cilvegözü hudut kapısında İdlib’e yanlışsız yola çıkıyoruz. Ağır güvenlik tedbirleri altında denetim noktalarından geçip briket konutların olduğu bölgeye ulaşıyoruz.
Hava pek soğuk. Çocukları buz kesen havada çadırların içinde çıplak ayaklarıyla oyunlar oynarken buluyoruz. Elleri buz kesmiş çocukların ellerini avuçlarımızın ortasında ısıtmaya çalışıyoruz. Çamurlar ortasında yalınayak dolaşan onlarca çocuğu görür görmez adeta yüreğimiz donuyor. Minik çıplak ayaklarına terlik geçirebilen kendisini şanslı hissediyor. Kiminin annesi yok, kiminin babası… Kimilerinin hem annesini, hem babasını kaybetmiş olduğunu öğreniyoruz. Bizlerle oyunlar oynamak istiyorlar. Eşlik ediyoruz. Her şeye karşın buruk da olsa yüzleri gülüyor. Baba hasretinden olacak bacaklarımıza sarılıyorlar. Sokulup yanaklarımızdan öpüyorlar. Kimi çocuklar savaş başladıktan daha sonra çadırlarda doğmuşlar. Bebekliğini savaşın ortasında konutlarından uzakta hayatış olanlar okul çağına gelmiş durumda… En büyük hayalleri öbürleri üzere briket mesken sahibi olabilmek.
SULTAN ABDÜLHAMİT HAN’IN YAPITI MAZLUMLARIN SIĞINAĞI
Çadır kampların bulunduğu alanların bir kısmı Sultan II. Abdülhamid’in yaptırmış olduğu yapıtlardan Hicaz demiryolu çizgisinin üzerinden geçiyor.
Mazlum aileler, su basmasına diye çadırlarını yere bakılırsa birazcık yüksekte olan demiryolu çizgisinin üzerine kurmuşlar. Tarihe not düşercesine ironik bir tablo…
PAK SU VE TUVALETLER BÜYÜK EZA
Kampın bir köşesine tuvalet kabinleri yerleştirildiğini görüyoruz. Bu kabinleri tüm çadırlar ortak kullanıyor. Gecenin bir yarısı, insanın iliklerine kadar işleyen dondurucu ayazda çadırlarından çıkıp o kabinlerde muhtaçlıklarını giderebilmek hiç de kolay olmasa gerek. Bayanlar, çocuklar, yaşlılar, engelliler… Daima tıpkı kabinleri kullanmak zorunda kalıyor.
Reyhanlı’ya dönüş yolunda aklımız geceyi çadırlarda geçirmek mecburiyetinde olan çocuklarda kalıyor. Hepimizin aklında birebir soru; Sanki bu soğukta o çadırlarda hayatta kalmayı başarabilecekler mi? Savaşın bu yaşta bu temizlerin sırtlarına yüklediği yükün tartısını düşünürken altında eziliyoruz. Şamlı Malik’in bizden gizlemeye çalışarak akıttığı gözyaşı oluyoruz.
Zeytin ağaçlarının gölgesine kurulan çadırlarında ilkel kurallarda hayatlarını devam ettirmeye çalışan yüzbinlerce saf insan… Bugün kışın dondurucu soğuğuna direnmeye çalışıyorlar, yarın yazın kavurucu sıcaklarıyla çaba edecekler. Çadır kentlerde ilkel koşullarda büyümek zorunda kalan çocukların eğitim imkanları tahminen de hiç olmayacak.
Daha neler neler…
“BİRKAÇ GÜN KENDİME GELEMİYORUM”
Reyhanlı’daki konaklayacağımız eğitim köyüne vardığımızda bizi karşılayan İçişleri Bakanı Süleyman Soylu, başımızı kurcalayan kimi soruların karşılığını veriyor; “Herkes elinden geleni yapıyor ve oralar daha da güzel olacak. Bu çaresizliği hayli anlatmalıyız. Dünyadan, Avrupa’dan buralara bir şey gelmez. Onlar işin cilasındalar. Bunu bilmek gerekir. Biz ise işin ana içeriğine bakıyoruz. Oradaki çocukları görür görmez yaptığımızın ne büyük sorumluluk olduğunu görüyoruz. Ben buradan ayrıldıktan daha sonra birkaç gün kendime gelemiyorum”
Savaşın üzerinden neredeyse 11 yıl geçtiği biçimde Suriye’de hiç bir şey eskisi üzere değil. ‘Suriyeliler meskenlerine dönsün diyenlere yanıt mahiyetinde bir arkadaşımızın attığı manşet her şeyi özetliyor aslında: Orada artık bir Suriye yok! Hakikaten yok.
EN BÜYÜK HAYALLERİ 40 M2’LİK BRİKET KONUT: MAKSAT 100 BİN SICAK YUVA
Çocuklar soğuktan donmasın diye başlatılan Briket Meskenler Projesi ağır bir biçimde devam ediyor. AFAD’ın yanı sıra Kızılay, Diyanet Vakfı, Deniz Feneri, Sadakataşı vb. üzere sivil toplum kuruluşlarımız da insanlık ismine inanılmaz bir çabalar sergiliyor. Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan orada yapılan çalışmaları da fazlaca yakından takip ediyor. Hedef çadırlarda ilkel kurallar altında yaşayan aileleri, başlarını sokabilecekleri, sırtlarını yaslayabilecekleri bir duvara kavuşturabilmek.
İHH’nın Suriye Çalışmaları Medya Sorumlusu Mehmet Selim Tosun, 2 günlük seyahatimiz boyunca bizleri daima bilgilendiriyor. Bu çalışmalar kapsamında şu ana kadar yaklaşık 63 bin 500 briket konutun 52 bin 500’ü tamamlandığının, bu meskenlerden 46 bini ailelere teslim edildiğinin bilgisini veriyor. Bir konutun toplam maliyeti 2.500 dolar (yaklaşık 34 bin lira).
Projeye takviye vermek isteyen hayırseverler, MESKEN yazıp 3072’ye SMS gönderdiklerinde 5 TL bağışta bulunabiliyor. Daha fazla bağış yapmak isteyenler ise projeye vakfın banka hesap numaralarına ya da online olarak HAYAT MESKENİ koduyla katkıda bulunabiliyor. Öteki yardım kuruluşlarının da emsal çalışmaları var. Onlar üzerinden de yardımlarınızı ulaştırma imkanı var.
40 metrekarelik büyüklüğe sahip meskenler 1+1 olarak inşa ediliyor. Tuvaleti, mutfağı, avlusu, suyu, elektriği, kanalizasyonu olan tabanı ve çatısı beton meskenler… Hepsi bizim sivil toplum kuruluşlarımızın ve yardımseverlerimizin imzalarını taşıyor. Konutlar, onlara da gelir kapısı olsun diye Suriyeli çalışanlar tarafınca inşa ediliyor. Meskenlerin inşa edildiği bölgelere ayrıyeten okul ve cami üzere toplumsal alanlar da yapılıyor. Konutların dağıtımında öncelik öksüz ve yetim ailelerinde oluyor. Hududun Suriye tarafında da Türk bayrağı haricinde hiç bir bayrak nazaranmiyoruz.
Tahminen de birilerini en epey rahatsız eden budur. Kıymeti yok. Dünya yüzünde yardıma muhtaç kim var ise bu millet orada olmaya devam edecek.
KAYNAK: HABER7