İsmail Kılıçarslan, Aksaray Valisi’nin ‘Açık Kapı’ gününü yazdı: Üzücü biçimde yanılmışım
İsmail Kılıçarslan’ın bugünkü yazısı şu biçimde:
Bundan bir süre evvel bir müelliflik kampı vesilesiyle Aksaray’a gitmiş, kentin fişek üzere Valisi Hamza Aydoğdu ile tanışmıştım. O gün sayın vali ile bahis mevzuyu, sohbet sohbeti açtı ve ben laf içinde Aksaray Valiliği’nin ayda bir “Açık Kapı” ismiyle bir halk günü düzenlediğini öğrendim.
Sayın valinin anlattığına bakılırsa bu günlerde kentin hayırseverleri ile devletin imkanları bir ortaya geliyor; kaygısı, tasası, zorluğu olan insanların kaygılarına, tasalarına, zorluklarına devalar bulunuyordu. “Bu günlerden birine katılmak isterim” dedim Aydoğdu Vali’ye.
Doğrusu bu ya, bu teklifi yaparken şahit olmayı umut ettiğim şey, devletin vatandaşıyla “ikili ilgi kurarkenki hallerini” görmek, biraz da toplumsal müşahede yapmaktı. Daha fazlası değil. neden beklentimi bu kadar düşük tuttum, inanın bilmiyorum. Tahminen de “en nihayet burası devlet kapısıdır” diye düşünmüş olmalıyım o kalıtsal refleksle.
Üzücü biçimde yanılmışım. Üstelik, uzun müddettir yanıldığıma bu kadar mutlu olduğum bir şey hatırlamıyorum. Çünkü kıymetli değil, epeyce kıymetli, epey epeyce kıymetli bir şeye tanıklık ettim.
Size bunu, gerçek cümlelerle ve hakkını vererek nasıl anlatsam bilmiyorum? Hani “yaşamım tekrar eskisi üzere olmaz” söylemiş olduğiniz anlar vardır ya, o anlardan bir tanesiydi benim için.
Evvel problemin teknik kısmını anlatayım. Kederini direkt vali beyefendiye anlatmak isteyen beşerler, isimlerini yazdırıp randevu alıyorlar. Vali beyefendi, bütün ilgili ünite ve şube müdürleriyle vatandaşı karşılıyor. esasen sıkıntısı ile ilgili bilgisi toplanmış, istihbaratı yapılmış vatandaş, sıkıntısını bir de vali beyefendiye anlatıyor ve vali beyefendi de çabucak oracıkta ya devletin imkânlarıyla ya hayırsever iş erkeklerinın katkısıyla o kaygılara makul, çabucak uygulanabilecek tahliller buluyor. İnsan onurunun gram zedelenmediği, kederi olan vatandaşın tabiri caizse “aslanlar üzere ağırlandığı” ve suiistimale bütünüyle kapalı bir toplantı bu. Yalnızca bu yanıyla bile olağanüstü hoş.
daha sonrasını size hakikat cümlelerle anlatmamın imkânı yok. Lakin şuradan başlamayı deneyebilirim. Hani biz kentli orta sınıf çağdaşların “dert” diye tanımladığı şeyler var ya… Toplantı ilerledikçe o kederlerin hepsi gözümde bitleşti, yok olup gitti. “Dert” diye tanımladığım her şeyden utandım toplantı ilerledikçe.
Bir tablo anlatayım size: İki tane pırıl pırıl çocuğu olan genç bir hanımı terk edip diğer bir bayanla yaşamaya başlamış kocası. Üstelik “boşanma davasını sen açarsan nafaka alamazsın” diye kandırmış bu genç anneyi o pis herif. Genç bayan diyor ki: “Kiramı ödeyebilsem kâfi.” Kirası kaç para pekala? 600 TL. Ne yaptı pekala Aydoğdu Vali? Kiranın garantisini verdikten daha sonra kıyafetten yiyecek yardımına her türlü imkânı seferber etti. Çabucak ilgili müdürler devreye girdi ve bayana bir önlem nafakası dilekçesi yazdılar. Boşanma davasında da her türlü yardımcı olacaklar.
Bir tablo daha anlatayım size: Üç oğlu, bir hoşlar hoşu kızı olan bir anne mide kanseri. Kocası, kanser haberini alır almaz karısını da, çocuklarını da terk etmiş. Kadıncağız dedi ki: “Çocuklarımın karnını paklığa falan giderek doyururum. Devlet de tedavimi üstleniyor. Ancak TOKİ’den bir mesken almıştık. Yavrularıma kalsın istiyorum. 100 bin lira borcum var.” Aydoğdu Vali çabucak oracıkta hayırsever bir işadamını arayıp konutun tüm borcunu kapattı. Olağan ki ailenin geçimi için gerekli önlemleri de çabucak aldırttı.
Gelelim yazının başlığına da husus olan tabloya. Bir Afgan baba ve anne geldiler. Kucaklarında, karaciğer yetmezliğinden mustarip yavruları var. Nakil bekliyorlar. Sıraları gelince nakil de olacak şüphesiz lakin anne-babadır sonuçta. Bir umutla gelmişler, tahminen işleri çabuklaşır diye. Vali, Vilayet Sıhhat Müdürü’ne dönüp şu biçimde bir talimat verdi: “Hemen yarın hastaneye gdolayılsün. Öteki sıhhat sorunu var mı? Sorun aciliyet kazanmış mı, sıra ne vakit gelirmiş, öğrenilsin.” daha sonra biraz nefeslenip ekledi: “goreyim seni. Şu çocuk zayi olmasın.”
Yalnızca bunlar da değil. Tam 46 insan, o ya da bu oranda derman bularak, zorluğunu halletmiş olarak çıktı kaygılı olarak girdiği kapıdan. Elektrik ürettiği rüzgâr türbini için kesim takviyesi isteyen lise öğrencisi ile yaptığı ‘drone’u uçurmak için müsaade talep eden ortaokul öğrencisi kardeşi de; Aksaray için hayata geçirmek istediği Bebek Kütüphanesi fikrini kusursuz bir sunumla Vali Bey’e takdim eden kardeşimiz de; yediği küfür ağrına gittiği için hakkını aramaya gelen dedemiz de oradaydı.
Şu iki şeyi düşündüm üç saate yakın süren “Açık Kapı” toplantısı bittiğinde. Birincisi, “insandan geriye yalnızca uygunluk kalır” cümlesi. Vali beyin o görüşmede aldığı hayır dualar zannediyorum her türlü mesleğin, her türlü dünyalık karşılığın, her türlü muvaffakiyetin ötesinde bir “tatmin alanı” sağlar beşere. Zira “saf manada iyilik”in sağladığı, birinin hayatına yaptığınız dokunuşla onun ömrünü güzelleştirmiş olmanızın meydana getirdiği memnunluk hiç bir şeyle kıyaslanamaz.
İkincisi ise şu: Devlet, en hayli vatandaşının hizmetindeyken, onun buyruğundayken hoş.
Son iki-üç yılda yazdığım “Vali” odaklı yazıları düşündüm daha sonra. 4-5 yazı olmuş. Bu yazıların hepsi bir biçimde olumsuz yazılar. Zira “vatandaştan, halktan yana” hal almışım her seferinde ve valilerimizin vatandaşa olumsuz tavırlarını eleştirmişim. Eh, bu da mesleksel görevim.
Lakin bir taraftan da şu: Ordu Valimiz Tuncay Sonel üzere, İzmir Valimiz Yavuz Selim Köşger üzere, Aksaray Valimiz Hamza Aydoğdu üzere valilerimizi ve onların kentlerinde oluşturdukları “farkı” yazmak da bu göreve dahil. Allah, bu biçimde valilerimizin sayısını artırsın. Artırsın ki devlet dediğimiz çatık kaşlı sistem gülümsesin, gülümsedikçe güzelleşsin.
Ve son bir not. “Dert” olarak tanımladığımız şeylere epeyce fakat fazlaca dikkat edelim. daha sonra Allah bizi o denli “gerçek dertler”le sınar ki, şaşırır kalır, ne yapacağımızı bilemeyiz. Şükür güzel, şükürsüzlük berbattır.
KAYNAK: YENİ ŞAFAK
İsmail Kılıçarslan’ın bugünkü yazısı şu biçimde:
Bundan bir süre evvel bir müelliflik kampı vesilesiyle Aksaray’a gitmiş, kentin fişek üzere Valisi Hamza Aydoğdu ile tanışmıştım. O gün sayın vali ile bahis mevzuyu, sohbet sohbeti açtı ve ben laf içinde Aksaray Valiliği’nin ayda bir “Açık Kapı” ismiyle bir halk günü düzenlediğini öğrendim.
Sayın valinin anlattığına bakılırsa bu günlerde kentin hayırseverleri ile devletin imkanları bir ortaya geliyor; kaygısı, tasası, zorluğu olan insanların kaygılarına, tasalarına, zorluklarına devalar bulunuyordu. “Bu günlerden birine katılmak isterim” dedim Aydoğdu Vali’ye.
Doğrusu bu ya, bu teklifi yaparken şahit olmayı umut ettiğim şey, devletin vatandaşıyla “ikili ilgi kurarkenki hallerini” görmek, biraz da toplumsal müşahede yapmaktı. Daha fazlası değil. neden beklentimi bu kadar düşük tuttum, inanın bilmiyorum. Tahminen de “en nihayet burası devlet kapısıdır” diye düşünmüş olmalıyım o kalıtsal refleksle.
Üzücü biçimde yanılmışım. Üstelik, uzun müddettir yanıldığıma bu kadar mutlu olduğum bir şey hatırlamıyorum. Çünkü kıymetli değil, epeyce kıymetli, epey epeyce kıymetli bir şeye tanıklık ettim.
Size bunu, gerçek cümlelerle ve hakkını vererek nasıl anlatsam bilmiyorum? Hani “yaşamım tekrar eskisi üzere olmaz” söylemiş olduğiniz anlar vardır ya, o anlardan bir tanesiydi benim için.
Evvel problemin teknik kısmını anlatayım. Kederini direkt vali beyefendiye anlatmak isteyen beşerler, isimlerini yazdırıp randevu alıyorlar. Vali beyefendi, bütün ilgili ünite ve şube müdürleriyle vatandaşı karşılıyor. esasen sıkıntısı ile ilgili bilgisi toplanmış, istihbaratı yapılmış vatandaş, sıkıntısını bir de vali beyefendiye anlatıyor ve vali beyefendi de çabucak oracıkta ya devletin imkânlarıyla ya hayırsever iş erkeklerinın katkısıyla o kaygılara makul, çabucak uygulanabilecek tahliller buluyor. İnsan onurunun gram zedelenmediği, kederi olan vatandaşın tabiri caizse “aslanlar üzere ağırlandığı” ve suiistimale bütünüyle kapalı bir toplantı bu. Yalnızca bu yanıyla bile olağanüstü hoş.
daha sonrasını size hakikat cümlelerle anlatmamın imkânı yok. Lakin şuradan başlamayı deneyebilirim. Hani biz kentli orta sınıf çağdaşların “dert” diye tanımladığı şeyler var ya… Toplantı ilerledikçe o kederlerin hepsi gözümde bitleşti, yok olup gitti. “Dert” diye tanımladığım her şeyden utandım toplantı ilerledikçe.
Bir tablo anlatayım size: İki tane pırıl pırıl çocuğu olan genç bir hanımı terk edip diğer bir bayanla yaşamaya başlamış kocası. Üstelik “boşanma davasını sen açarsan nafaka alamazsın” diye kandırmış bu genç anneyi o pis herif. Genç bayan diyor ki: “Kiramı ödeyebilsem kâfi.” Kirası kaç para pekala? 600 TL. Ne yaptı pekala Aydoğdu Vali? Kiranın garantisini verdikten daha sonra kıyafetten yiyecek yardımına her türlü imkânı seferber etti. Çabucak ilgili müdürler devreye girdi ve bayana bir önlem nafakası dilekçesi yazdılar. Boşanma davasında da her türlü yardımcı olacaklar.
Bir tablo daha anlatayım size: Üç oğlu, bir hoşlar hoşu kızı olan bir anne mide kanseri. Kocası, kanser haberini alır almaz karısını da, çocuklarını da terk etmiş. Kadıncağız dedi ki: “Çocuklarımın karnını paklığa falan giderek doyururum. Devlet de tedavimi üstleniyor. Ancak TOKİ’den bir mesken almıştık. Yavrularıma kalsın istiyorum. 100 bin lira borcum var.” Aydoğdu Vali çabucak oracıkta hayırsever bir işadamını arayıp konutun tüm borcunu kapattı. Olağan ki ailenin geçimi için gerekli önlemleri de çabucak aldırttı.
Gelelim yazının başlığına da husus olan tabloya. Bir Afgan baba ve anne geldiler. Kucaklarında, karaciğer yetmezliğinden mustarip yavruları var. Nakil bekliyorlar. Sıraları gelince nakil de olacak şüphesiz lakin anne-babadır sonuçta. Bir umutla gelmişler, tahminen işleri çabuklaşır diye. Vali, Vilayet Sıhhat Müdürü’ne dönüp şu biçimde bir talimat verdi: “Hemen yarın hastaneye gdolayılsün. Öteki sıhhat sorunu var mı? Sorun aciliyet kazanmış mı, sıra ne vakit gelirmiş, öğrenilsin.” daha sonra biraz nefeslenip ekledi: “goreyim seni. Şu çocuk zayi olmasın.”
Yalnızca bunlar da değil. Tam 46 insan, o ya da bu oranda derman bularak, zorluğunu halletmiş olarak çıktı kaygılı olarak girdiği kapıdan. Elektrik ürettiği rüzgâr türbini için kesim takviyesi isteyen lise öğrencisi ile yaptığı ‘drone’u uçurmak için müsaade talep eden ortaokul öğrencisi kardeşi de; Aksaray için hayata geçirmek istediği Bebek Kütüphanesi fikrini kusursuz bir sunumla Vali Bey’e takdim eden kardeşimiz de; yediği küfür ağrına gittiği için hakkını aramaya gelen dedemiz de oradaydı.
Şu iki şeyi düşündüm üç saate yakın süren “Açık Kapı” toplantısı bittiğinde. Birincisi, “insandan geriye yalnızca uygunluk kalır” cümlesi. Vali beyin o görüşmede aldığı hayır dualar zannediyorum her türlü mesleğin, her türlü dünyalık karşılığın, her türlü muvaffakiyetin ötesinde bir “tatmin alanı” sağlar beşere. Zira “saf manada iyilik”in sağladığı, birinin hayatına yaptığınız dokunuşla onun ömrünü güzelleştirmiş olmanızın meydana getirdiği memnunluk hiç bir şeyle kıyaslanamaz.
İkincisi ise şu: Devlet, en hayli vatandaşının hizmetindeyken, onun buyruğundayken hoş.
Son iki-üç yılda yazdığım “Vali” odaklı yazıları düşündüm daha sonra. 4-5 yazı olmuş. Bu yazıların hepsi bir biçimde olumsuz yazılar. Zira “vatandaştan, halktan yana” hal almışım her seferinde ve valilerimizin vatandaşa olumsuz tavırlarını eleştirmişim. Eh, bu da mesleksel görevim.
Lakin bir taraftan da şu: Ordu Valimiz Tuncay Sonel üzere, İzmir Valimiz Yavuz Selim Köşger üzere, Aksaray Valimiz Hamza Aydoğdu üzere valilerimizi ve onların kentlerinde oluşturdukları “farkı” yazmak da bu göreve dahil. Allah, bu biçimde valilerimizin sayısını artırsın. Artırsın ki devlet dediğimiz çatık kaşlı sistem gülümsesin, gülümsedikçe güzelleşsin.
Ve son bir not. “Dert” olarak tanımladığımız şeylere epeyce fakat fazlaca dikkat edelim. daha sonra Allah bizi o denli “gerçek dertler”le sınar ki, şaşırır kalır, ne yapacağımızı bilemeyiz. Şükür güzel, şükürsüzlük berbattır.
KAYNAK: YENİ ŞAFAK