Muhendis
New member
Fizikçiler, kainatın niye hayatın gelişmesi için uygun şartlarla başladığını açıklamak için uzun müddettir uğraşıyorlar. Fizik maddeleri ve sabitleri niye yıldızların, gezegenlerin ve nihayetinde hayatın gelişmesine müsaade veren çok özel bedeller alıyor? Bu soruların birden çok karşılığı olabilir. Biz de bu yazımızda bu bahisten bahsediyoruz.
Kaynak: https://www.iflscience.com/how-to-tes…
İçerisinde yaşadığımız kozmosun kurallarının ve mekaniklerinin bir kısmını şimdilik çözdüğümüze inanıyoruz.
Ancak akıllarda hala fazlaca değerli sorular mevcut: Cihanımız nasıl oluştu? Kainattaki yaşama uygun şartlar nasıl gelişti? Öteki kainatlar var mı?
Standart bir karşılık, sonsuz pek fazlacalu kainatta yaşadığımızdır, bu yüzden en az bir cihanın bizimki üzere ortaya çıkmasına şaşırmamamız gerekir.
Bir öteki karşılık ise evrenimizin bir bilgisayar simülasyonu olması ve birilerinin (belki de gelişmiş bir uzaylı türün) şartları ayarlamasıdır. İkinci seçenek, uzay-zaman ve hususun temel fenomenler olmadığını öne süren bilgi fiziği ismi verilen bir bilim kısmı tarafınca destekleniyor. Bunun yerine, fizikî gerçeklik temelde uzay-zaman tecrübemizin ortaya çıktığı bilgi modüllerinden oluşur. Örnek vermek gerekirse sıcaklık konsepti, atomların toplu hareketinden “ortaya çıkar”. hiç bir atomun temelde bir sıcaklığı yoktur.
Bu, tüm evrenimizin aslında bir bilgisayar simülasyonu olabileceği üzere olağanüstü bir olasılığa yol açmakta.
Bu fikir o kadar da yeni değil. 1989’da efsanevi fizikçi John Archibald Wheeler, cihanın temelde matematiksel olduğunu ve bilgiden doğduğunun görülebileceğini öne sürdü. 2003 yılında İngiltere’deki Oxford Üniversitesi’nden filozof Nick Bostrom simülasyon hipotezini formüle etti. Bu hipotez bir simülasyonda yaşıyor olmamızın pek olası olduğunu savunuyor. Bunun sebebi ise gelişmiş bir uygarlığın, teknolojisinin epeyce karmaşık olduğu ve simülasyonların gerçeklikten ayırt edilemediği bir noktaya ulaşması gerektiğidir.
Fiziksel gerçekliğimizin, objektif bir dünya yerine simüle edilmiş bir sanal gerçeklik olabileceğini düşündüren kimi ispatlar var.
Herhangi bir sanal gerçeklik dünyası bilgi işlemeye dayalı olacaktır. Bu, her şeyin nihayetinde sayısallaştırıldığı yahut daha fazla bölünemeyecek asgarî bir boyuta pikselleştirildiği manasına gelir: yani bitlere. Bu, atomlar ve parçacıklar dünyasını yöneten kuantum mekaniği teorisine nazaran gerçekliğimizi taklit ediyor üzere görünür. En küçük, ayrık bir güç, uzunluk ve vakit ünitesi olduğunu belirtebilir. Emsal biçimde, kozmostaki tüm görünür maddeyi oluşturan temel parçacıklar da unsurun en küçük üniteleridir. sıradançe söylemek gerekirse, evrenimizin pikseli budur.
Evrendeki her şeyi yöneten fizik maddeleri, programın yürütülmesinde bir simülasyonun izleyeceği bilgisayar kod satırlarına emsal.
Üstelik matematiksel denklemler, sayılar ve geometrik desenler her yerde mevcuttur – yaşadığımız cihan büsbütün matematiksel görünmektedir. Fizikte simülasyon hipotezini destekleyen bir öteki şey de, evrenimizdeki azamî sürat hududu olan ışık suratıdır. Sanal bir gerçeklikte bu hudut, işlemcinin sürat sonuna yahut süreç gücü sonuna karşılık gelir. Çok yüklenmiş bir işlemcinin simülasyonda bilgisayarın işlemesini yavaşlattığını biliyoruz. Misal biçimde, Albert Einstein’ın genel gorelilik kuramı, bir kara deliğin yakınında vaktin yavaşladığını gösterir.
Simülasyon hipotezinin tahminen de en destekleyici delili kuantum mekaniğinden gelmektedir.
Bu mekanik tabiatın “gerçek” olmadığını gösterir: muhakkak pozisyonlar üzere durumları belirleyen parçacıklar, onları nitekim gözlemlemediğiniz yahut ölçmediğiniz sürece var üzere görünmezler. Bunun yerine, birebir anda farklı durumların bir karışımı arasındadirler. Misal biçimde, sanal gerçekliğin gerçekleşmesi için bir gözlemciye yahut programcıya gereksinimi vardır. Kuantum ‘dolanıklığı’ bununla birlikte iki parçacığın ürkütücü bir biçimde bağlanmasına müsaade verir, bu biçimdece birini manipüle ederseniz, ne kadar uzakta olurlarsa olsunlar ötekini otomatik olarak ve anında manipüle etmiş olursunuz – bu tesir ışık suratından daha süratli görünür, bu da olması imkansız bir şeydir. Lakin bu, bir sanal gerçeklik kodunda, tüm “konumların” (noktaların) merkezi bir işlemciden kabaca eşit uzaklıkta olması gerektiği gerçeğiyle de açıklanabilir. ötürüsıyla, iki parçacığın birbirinden milyonlarca ışık yılı uzaklıkta olduğunu düşünsek de, bir simülasyonda yaratılmış olsalardı bu kesimler yakın olacaklardı.
Evrenin nitekim bir simülasyon olduğunu var iseyarsak, bunu kanıtlamak için simülasyonun ortasından ne cins deneyler uygulayabiliriz?
Simüle edilmiş bir cihanın, etrafımızdaki her yerde birfazlaca bilgi kesimi içereceğini var iseymak mantıklıdır. Bu bilgi bitleri kodun kendisini temsil eder. Bu niçinle, bu bilgi bitlerini tespit etmek simülasyon hipotezini kanıtlayacaktır. Yakın vakitte önerilen kütle-enerji-bilgi (M/E/I) denklik prensibi, kütlenin güç yahut bilgi olarak tabir edilebileceğini yahut bunun zıddının mümkün olduğunu savunmaktadır. Buradan yola çıkıp araştırma yapabiliriz.
Bu durumu farklı yaklaşımlarla da inceleyebiliriz.
Fizikçi John Barrow, bir simülasyonun devam etmesi için düzeltilmesi gereken küçük hesaplama yanılgıları oluşturacağını savunmaktadır. Tabiatın sabitlerinin değişmesi üzere ansızın ortaya çıkan çelişkili deher neysel sonuçlar, bu cins sabitlemeleri deneyimleyebileceğimizi öne sürmüştür. Yani bu sabitlerin kıymetlerini izlemek öteki bir delil sunabilir.
Gerçekliğimizin tabiatı, varoluşun en büyük gizemlerden biridir.
Biz simülasyon hipotezini ne kadar ciddiye alırsak, bir gün onu kanıtlama yahut çürütme talihimiz o kadar artıyor.
Siz bu bahis hakkında ne düşünüyorsunuz? Yorumlarda buluşalım!
Kaynak: https://www.iflscience.com/how-to-tes…
İçerisinde yaşadığımız kozmosun kurallarının ve mekaniklerinin bir kısmını şimdilik çözdüğümüze inanıyoruz.
Ancak akıllarda hala fazlaca değerli sorular mevcut: Cihanımız nasıl oluştu? Kainattaki yaşama uygun şartlar nasıl gelişti? Öteki kainatlar var mı?
Standart bir karşılık, sonsuz pek fazlacalu kainatta yaşadığımızdır, bu yüzden en az bir cihanın bizimki üzere ortaya çıkmasına şaşırmamamız gerekir.
Bir öteki karşılık ise evrenimizin bir bilgisayar simülasyonu olması ve birilerinin (belki de gelişmiş bir uzaylı türün) şartları ayarlamasıdır. İkinci seçenek, uzay-zaman ve hususun temel fenomenler olmadığını öne süren bilgi fiziği ismi verilen bir bilim kısmı tarafınca destekleniyor. Bunun yerine, fizikî gerçeklik temelde uzay-zaman tecrübemizin ortaya çıktığı bilgi modüllerinden oluşur. Örnek vermek gerekirse sıcaklık konsepti, atomların toplu hareketinden “ortaya çıkar”. hiç bir atomun temelde bir sıcaklığı yoktur.
Bu, tüm evrenimizin aslında bir bilgisayar simülasyonu olabileceği üzere olağanüstü bir olasılığa yol açmakta.
Bu fikir o kadar da yeni değil. 1989’da efsanevi fizikçi John Archibald Wheeler, cihanın temelde matematiksel olduğunu ve bilgiden doğduğunun görülebileceğini öne sürdü. 2003 yılında İngiltere’deki Oxford Üniversitesi’nden filozof Nick Bostrom simülasyon hipotezini formüle etti. Bu hipotez bir simülasyonda yaşıyor olmamızın pek olası olduğunu savunuyor. Bunun sebebi ise gelişmiş bir uygarlığın, teknolojisinin epeyce karmaşık olduğu ve simülasyonların gerçeklikten ayırt edilemediği bir noktaya ulaşması gerektiğidir.
Fiziksel gerçekliğimizin, objektif bir dünya yerine simüle edilmiş bir sanal gerçeklik olabileceğini düşündüren kimi ispatlar var.
Herhangi bir sanal gerçeklik dünyası bilgi işlemeye dayalı olacaktır. Bu, her şeyin nihayetinde sayısallaştırıldığı yahut daha fazla bölünemeyecek asgarî bir boyuta pikselleştirildiği manasına gelir: yani bitlere. Bu, atomlar ve parçacıklar dünyasını yöneten kuantum mekaniği teorisine nazaran gerçekliğimizi taklit ediyor üzere görünür. En küçük, ayrık bir güç, uzunluk ve vakit ünitesi olduğunu belirtebilir. Emsal biçimde, kozmostaki tüm görünür maddeyi oluşturan temel parçacıklar da unsurun en küçük üniteleridir. sıradançe söylemek gerekirse, evrenimizin pikseli budur.
Evrendeki her şeyi yöneten fizik maddeleri, programın yürütülmesinde bir simülasyonun izleyeceği bilgisayar kod satırlarına emsal.
Üstelik matematiksel denklemler, sayılar ve geometrik desenler her yerde mevcuttur – yaşadığımız cihan büsbütün matematiksel görünmektedir. Fizikte simülasyon hipotezini destekleyen bir öteki şey de, evrenimizdeki azamî sürat hududu olan ışık suratıdır. Sanal bir gerçeklikte bu hudut, işlemcinin sürat sonuna yahut süreç gücü sonuna karşılık gelir. Çok yüklenmiş bir işlemcinin simülasyonda bilgisayarın işlemesini yavaşlattığını biliyoruz. Misal biçimde, Albert Einstein’ın genel gorelilik kuramı, bir kara deliğin yakınında vaktin yavaşladığını gösterir.
Simülasyon hipotezinin tahminen de en destekleyici delili kuantum mekaniğinden gelmektedir.
Bu mekanik tabiatın “gerçek” olmadığını gösterir: muhakkak pozisyonlar üzere durumları belirleyen parçacıklar, onları nitekim gözlemlemediğiniz yahut ölçmediğiniz sürece var üzere görünmezler. Bunun yerine, birebir anda farklı durumların bir karışımı arasındadirler. Misal biçimde, sanal gerçekliğin gerçekleşmesi için bir gözlemciye yahut programcıya gereksinimi vardır. Kuantum ‘dolanıklığı’ bununla birlikte iki parçacığın ürkütücü bir biçimde bağlanmasına müsaade verir, bu biçimdece birini manipüle ederseniz, ne kadar uzakta olurlarsa olsunlar ötekini otomatik olarak ve anında manipüle etmiş olursunuz – bu tesir ışık suratından daha süratli görünür, bu da olması imkansız bir şeydir. Lakin bu, bir sanal gerçeklik kodunda, tüm “konumların” (noktaların) merkezi bir işlemciden kabaca eşit uzaklıkta olması gerektiği gerçeğiyle de açıklanabilir. ötürüsıyla, iki parçacığın birbirinden milyonlarca ışık yılı uzaklıkta olduğunu düşünsek de, bir simülasyonda yaratılmış olsalardı bu kesimler yakın olacaklardı.
Evrenin nitekim bir simülasyon olduğunu var iseyarsak, bunu kanıtlamak için simülasyonun ortasından ne cins deneyler uygulayabiliriz?
Simüle edilmiş bir cihanın, etrafımızdaki her yerde birfazlaca bilgi kesimi içereceğini var iseymak mantıklıdır. Bu bilgi bitleri kodun kendisini temsil eder. Bu niçinle, bu bilgi bitlerini tespit etmek simülasyon hipotezini kanıtlayacaktır. Yakın vakitte önerilen kütle-enerji-bilgi (M/E/I) denklik prensibi, kütlenin güç yahut bilgi olarak tabir edilebileceğini yahut bunun zıddının mümkün olduğunu savunmaktadır. Buradan yola çıkıp araştırma yapabiliriz.
Bu durumu farklı yaklaşımlarla da inceleyebiliriz.
Fizikçi John Barrow, bir simülasyonun devam etmesi için düzeltilmesi gereken küçük hesaplama yanılgıları oluşturacağını savunmaktadır. Tabiatın sabitlerinin değişmesi üzere ansızın ortaya çıkan çelişkili deher neysel sonuçlar, bu cins sabitlemeleri deneyimleyebileceğimizi öne sürmüştür. Yani bu sabitlerin kıymetlerini izlemek öteki bir delil sunabilir.
Gerçekliğimizin tabiatı, varoluşun en büyük gizemlerden biridir.
Biz simülasyon hipotezini ne kadar ciddiye alırsak, bir gün onu kanıtlama yahut çürütme talihimiz o kadar artıyor.
Siz bu bahis hakkında ne düşünüyorsunuz? Yorumlarda buluşalım!