Semedov
New member
Son 20 yılda beni en etkileyen kelamlardan birini, fazlaca ilgiyle okuduğum sanat muharriri Mehmet Ergüven söylemişti: “Aldığımız zevklerden bıkarız, fakat verdiğimiz zevklerden hiç bıkmayız.”
Evvelki akşam maç bittiğinde Fenerbahçeli futbolcuların tek tek yüzlerine baktım…
Hepsinin yüzündeki tabir neredeyse birebirdi. Bu kadro yıllardır, taraftarına tahminen de birinci kez verdiği zevkin keyfini çıkarıyordu. Evet, çocuklar oyundan aldıkları keyfi değil, ekibiyle gurur duymanın hasretini çeken bir taraftara o zevki vermenin keyfini yaşıyordu.
Ben bir futbol uzmanı değilim… Güzel bir taraftarım… Tıpkı bir şarap uzmanı olmayıp, epey âlâ bir şarap içicisi olduğum üzere… Şarap üretimcisinin kendi aldığı zevki değil, bana verdiği zevki önemserim.
FUTBOLUN ‘YENİ NORMALİ’ BU
O denli bir çağa geldik ki; artık herkes futboldan anlıyor. tıpkı vakitte fazlaca âlâ anlıyor. O niçinle, futbol artık, oyuncuların oynarken aldığı keyiften epeyce, seyreden taraftarına verdiği zevkle ölçülüyor.
Futbolun ‘yeni normali’ bu… Frankfurt deplasmanındaki Fenerbahçe, işte futbolun bu ‘yeni normalini’ anlamış bir ekipti.
TAKIMDAŞLIK RUHUNU ÖĞRENEN BİR MESUT VARDI
Grup, biz taraftarlara Alman grubunun alanındaki maçta şu hisleri verdi:
· BİR: Demek ki bir Türk futbol grubu da İngiliz Premier Ligi grubu kadar tesirli ve göze hoş görünen, taraftarına o zevki tattıran futbolu oynayabilirmiş.
· İKİ: Grubun teknik yöneticisi Vitor Pereira da biz Fenerbahçelilere bir Mourinho, bir Guardiola, bir Klopp kalibresinde teknik yöneticileri olduğu hissini verdi.
· ÜÇ: Bir sefer daha gördük ki, başarılı bir teknik yönetici grubun 12’nci oyuncusudur ve o kadrosu bir daha yaratabilir.
· DÖRT: Bir kez daha gördük ki, kadro ruhu bir oyuncuyu da bir daha yaratabilir.
Mesut Özil’i Adana Demirspor maçında birinci kez gülerken görmüştük. Evvelki akşam ise takımdaşlık ruhunu öğrenen bir Özil vardı. Yalnızca tesirli olmadı… Yalnızca o şahane asistlerin oyuncusu olduğunu göstermedi. Ekip arkadaşları ile omuz omuza, hatta hengameye giren bir Özil vardı alanda. Arsenal’deki herkese küskün yahut yabancı Özil gitmiş, herkesle barışık, bütün gruba akraba, arkadaş bir Özil gelmişti.
Sonuç… Fenerbahçe tarihinde 3 Temmuz 2011 günü Aziz Yıldırım’ın konutundan alınması ile başlayan karanlık periyot Frankfurt’ta kapandı. 10 yıllık travmadan daha sonra Fenerbahçe tekrar ekip haline geldi. Ve bence Ali Koç’un gerçek başkanlık süreci evvelki akşam başladı.
Evvelki akşam maç bittiğinde Fenerbahçeli futbolcuların tek tek yüzlerine baktım…
Hepsinin yüzündeki tabir neredeyse birebirdi. Bu kadro yıllardır, taraftarına tahminen de birinci kez verdiği zevkin keyfini çıkarıyordu. Evet, çocuklar oyundan aldıkları keyfi değil, ekibiyle gurur duymanın hasretini çeken bir taraftara o zevki vermenin keyfini yaşıyordu.
Ben bir futbol uzmanı değilim… Güzel bir taraftarım… Tıpkı bir şarap uzmanı olmayıp, epey âlâ bir şarap içicisi olduğum üzere… Şarap üretimcisinin kendi aldığı zevki değil, bana verdiği zevki önemserim.
FUTBOLUN ‘YENİ NORMALİ’ BU
O denli bir çağa geldik ki; artık herkes futboldan anlıyor. tıpkı vakitte fazlaca âlâ anlıyor. O niçinle, futbol artık, oyuncuların oynarken aldığı keyiften epeyce, seyreden taraftarına verdiği zevkle ölçülüyor.
Futbolun ‘yeni normali’ bu… Frankfurt deplasmanındaki Fenerbahçe, işte futbolun bu ‘yeni normalini’ anlamış bir ekipti.
TAKIMDAŞLIK RUHUNU ÖĞRENEN BİR MESUT VARDI
Grup, biz taraftarlara Alman grubunun alanındaki maçta şu hisleri verdi:
· BİR: Demek ki bir Türk futbol grubu da İngiliz Premier Ligi grubu kadar tesirli ve göze hoş görünen, taraftarına o zevki tattıran futbolu oynayabilirmiş.
· İKİ: Grubun teknik yöneticisi Vitor Pereira da biz Fenerbahçelilere bir Mourinho, bir Guardiola, bir Klopp kalibresinde teknik yöneticileri olduğu hissini verdi.
· ÜÇ: Bir sefer daha gördük ki, başarılı bir teknik yönetici grubun 12’nci oyuncusudur ve o kadrosu bir daha yaratabilir.
· DÖRT: Bir kez daha gördük ki, kadro ruhu bir oyuncuyu da bir daha yaratabilir.
Mesut Özil’i Adana Demirspor maçında birinci kez gülerken görmüştük. Evvelki akşam ise takımdaşlık ruhunu öğrenen bir Özil vardı. Yalnızca tesirli olmadı… Yalnızca o şahane asistlerin oyuncusu olduğunu göstermedi. Ekip arkadaşları ile omuz omuza, hatta hengameye giren bir Özil vardı alanda. Arsenal’deki herkese küskün yahut yabancı Özil gitmiş, herkesle barışık, bütün gruba akraba, arkadaş bir Özil gelmişti.
Sonuç… Fenerbahçe tarihinde 3 Temmuz 2011 günü Aziz Yıldırım’ın konutundan alınması ile başlayan karanlık periyot Frankfurt’ta kapandı. 10 yıllık travmadan daha sonra Fenerbahçe tekrar ekip haline geldi. Ve bence Ali Koç’un gerçek başkanlık süreci evvelki akşam başladı.