“Daha Fazla Saat Çalışmadan Nasıl 50 Kat Daha Üretken Olunur?” Sorusuna Bilimsel Karşılık Bulan Makinist

Muhendis

New member
İnternette üretkenlikle alakalı biroldukça yazı, makale ve kitap bulabilirsiniz. 50 kat daha verimli olmayı vadeden bir teori duymuş muydunuz? Sonuçta, kim 50 kat üretkenlik artışı istemez ki? Haydi buyurun, bilgi işi üretkenliği literaçeşidinin derinlerine bir arada dalalım.


“Yönetimin 20. yüzyıldaki en kıymetli ve hakikaten eşsiz katkısı, imalatta kol çalışanının üretkenliğinde elli kat artış oldu.”


Tarihin en saygın idare düşünürlerinden biri olan Peter Drucker, bu kelamları 20. yüzyılın sonlarında lisana getirdi. Drucker yalnızca en zeki beşerler için 50 kat üretkenlikten bahsetmiyor. Bütün bir toplum için ortalama 50 kat verimlilikten bahsediyor.


Bu hususun tarihi, şahsi ve toplumsal manada bir derinliği var. Nasıl mı?


  • Tarihsel Derinlik: İşçi verimliliğindeki ani artış, tarihi bir anormalliktir. Drucker, ‘Yüzsenelerdır çalışanların mal üretme yahut mal taşıma yeteneklerinde hiç bir artış olmamıştı’ diyor.


  • şahsi Derinlik: Bir haftanın işini bir saatten az bir müddetde yapabildiğinizi hayal edin. Ya da tam bir çalışma haftası çalışabildiğinizi, lakin öteki her insanın neticelerindan 50 kat daha fazla sonuç aldığınızı hayal edin. Bu durum mesleğinizi, maaşınızı, tesirinizi, prestijinizi, özgüveninizi tavan yaptırırdı, değil mi?


  • Toplumsal Derinlik: Uzun vadede verimlilik, hükümet toplumlarının neyi benimsediğini belirler. Verimlilik epeyce uzun mühlet düşerse ihtilaller gerçekleşir. Verimlilik artarsa sistem kalır zira çalışanlar daha yüksek gelire ve daha fazla boş vakte sahiptir. Drucker, üretkenlik ihtilali olmasaydı, Büyük Buhran sırasında kapitalizmin komünizme düşebileceğine inanıyor.
Ancak son 50 yılda bilgisayarlar yardımıyla üretkenlikte 50 kat daha fazla artış bekleyeceğiniz tam noktada, Amerika Birleşik Devletleri’nde bir sakinlik vardı…


Nobel ödüllü bir ekonomist Robert Solow bu hususta, ‘Bilgisayar çağını verimlilik istatistikleri haricinde her yerde gorebilirsiniz’ diyor. Dizüstü bilgisayarı olan tek bir çalışan, 1960’lardan kalma bir oda dolusu beşerden daha fazlasını yapabilir, değil mi? Lakin bunu verimlilik datalarında bakılırsamiyoruz.


Nasıl oluyor da tarihin en değerli değişimlerinden birini yapıyor ve bundan büyük, inkar edilemez sonuçlar görmüyoruz?


Bu şaşırtan fenomen, üretkenlik paradoksu olarak bilinir. Bu paradoks, Drucker’ı bizim neslimiz için bir meydan okumaya yöneltti…

“21. yüzyılda idarenin yapması gereken en kıymetli katkı, misal biçimde bilgi işinin ve bilgi personellerinin verimliliğini artırmaktır.”


İnternette üretkenlikten bahseden yüz milyonlarca sayfa var lakin üretkenlik tarihli en değerli atılımı yahut gerisindeki insanı birçok kişi tanımıyor.


Sonuçta, kim 50 kat üretkenlik artışı istemez ki? Ayrıca, sınıflar içindeki toplumsal çatlaklardan seçimlerdeki kilit sıkıntılara kadar siyasetin ve kültürün biroldukça alanında son vakit içinderdaki üretkenlik sakinliğinin sonuçlarını gorebiliriz. Pasta büyümediğinde, beşerler kalanları paylaşmak ve mevcut kurumları yıkmak için şiddetle savaşır. ötürüsıyla verimliliğin artırılması da değerli bir toplumsal sıkıntıdır.


Drucker’ı okursanız, üretkenlik ihtilalinin temel sebebi hakkında hiç bir baş karışıklığı yoktur. Her şey tek bir bireye dayanıyor, Frederick Winslow Taylor.


Peter Drucker, ‘Frederick Winslow Taylor’ın işe birinci defa bakıp onu inceledikten daha sonraki on yılda, kol personelinin üretkenliği eşi görülmemiş yükselişine başladı… 20. yüzyılın tüm ekonomik ve toplumsal kazanımları bu muvaffakiyete dayanıyor’ diyor.

Drucker, Taylor’ı yalnızca idare biliminin yaratıcısı olarak görmekle kalmıyor, onu “modern dünyanın en değerli üç yaratıcısından” biri olarak görüyor. Aslında, son yüzyıldaki değerli idare yeniliklerinin neredeyse tamamını (endüstri mühendisliği, iş zenginleştirme, iş rotasyonu, montaj çizgisi, toplam kalite idaresi, kalite çemberi, daima düzgünleştirme ve yalın üretim) Taylor’a atfediyor.


“Yirminci yüzyılın başlarında şöhretinin tepesinde olan Taylor, ülke çapında konferanslar verdi ve Edison ya da Ford kadar ünlüydü.”


Taylor’ın niye bu kadar tanındığını ve hürmet duyulduğunu anlamak için, bir Hollywood senaryosu olacak kadar eksantrik olan ömrüne dönüp bakmamız gerekiyor… Taylor, atölyede bir makinist olarak, çalışanların olabildiğince sıkı çalışmadığını fark etti. Emekçiler birden fazla vakit ellerinden gelen en yavaş süratte çalışıyorlardı.

25 yaşında bir çelik fabrikasında ustabaşı olduğunda, personel verimliliğinin nasıl güzelleştirilebileceğini denemeye başladı. daha sonraki birkaç yıl ortasında, sorumlulukları ustabaşından, usta makinistliğe, baş ressamlığa, baş mühendisliğe terfi etti. Taylor, ‘Kafam süreçleri sıradanleştirmek, yeni makineler tasarlamak, tüm kuruluşun biçimlerinde ihtilal yaratmak için olağanüstü ve mükemmel projelerle doluydu’ diyor.


Bu yıllar boyunca Taylor, sonunda kendi idare bilimi haline gelecek bileşenleri öngördü ve test etti.


Ayrıca, metal sürece icatlarıyla fazlaca erkenden güçlü oldu – sonuçta 40’tan fazla patenti vardı. 37 yaşındayken Taylor, öteki şirketlerin öğrendiklerini uygulamalarına yardımcı olmaya karar verdi. Ve bu biçimdece gelmiş geçmiş birinci idare danışmanlarından biri oldu.

Kariyerinin ilerleyen periyotlarında, Taylor kendini bilimsel idarenin unsurlarını müjdelemeye adadı. 1911’de, 55 yaşında, başyapıtı – Bilimsel İdarenin Prensipleri’ni yayınladı.


Taylor, bilimsel idarenin prensiplerini sırf elle çalışan fabrikalara uygulanabilir olarak görmedi.


Kendisi, bilimsel idare prensiplerinin konutlarımızın idaresinden, çiftliklere, esnafların işlerinin idaresine; kiliselerden hayırsever kurumlara, üniversitelere ve devlet dairelerine kadar tüm toplumsal faaliyetlere eşit güçle uygulanabileceğini yazdı. Biroldukça kişi Taylor’ın bilimsel idaresini mantıklı buldu.

Hatta Taylor, dünya çapında bir tenis ve golf oyuncusu olmak için bu unsurları uyguladı. 1881’de ulusal çiftler şampiyonasını kazandı. Bilimsel idarenin prensipleri, alışılmışın haricinde fakat son derece tesirli hareketler yaratmasına ve yeni araçlar yaratmasına yardımcı oldu. Yeni tenis raketi ve golf kulübü dizaynlarından çim idare tekniklerine ve tenis ağı dizaynlarına kadar her şeyin patentini aldı.


Ve bu biçimdece 50 kat üretkenlik ihtilalinin temel teorisi oluştu.


Taylor’ın Bilimsel İdare Prensipleri’nin temel tezi, aşağıdaki 4 adımlı süreci kullanarak bilimsel sistemi üretkenliğe uygulamaktır:


  • Ana bakılırsavi küçük bakılırsavlere ayır.


  • nazaranvin ne kadar süreceğini müşahedeyle.


  • En yeterli yolu bulana kadar optimize et.


  • Ekibini en düzgün biçimde yetiştir.
Taylor, bu sistemi kullanarak, geliştirmenin imkansız olduğunu düşündüğünüz bakılırsavler için şaşırtan sonuçlar elde etti.


1898’de Taylor, 600 kürek makinesini daha verimli hale getirmek için Bethlehem Steel tarafınca işe alındı. bu biçimdece bir kürek bilimi yaratmaya çalıştı. Birinci sınıf bir kürekçi için, günün en büyük işini yapacağı muhakkak bir kürek yükü vardır. Bu kürek yükü nedir? Birinci sınıf bir adam, 5 kilo, 10 kilo, 15 kilo, 20, 25, 30 yahut 40 kiloluk bir kürek yüküyle günde daha fazla iş yapar mı?

hemen sonrasında, bu soruları vakit ve hareket çalışmalarıyla ve aşağıdaki deneylerle birleştirerek yanıtlıyor:


  • Kürek çeşitleri


  • Kürek çekme teknikleri (çeşitli aralıkları, tartıları ve yükseklikleri test etme)


  • Yönetim sistemleri (Çalışanları deney yapabilmeleri için bilimsel usul konusunda eğitmek. Kazanan deneyleri şirket süreçleri ve kültüründe standart hale getirmek. Ortak bir küme fiyatı yerine bireylere ikramiye sağlamak.)
Çok fazla denemeden daha sonra, Taylor optimal kürek yükünün 21 pound (9.53 kg) olduğunu buldu ve bu da aşağıdaki üzere reklamlara yol açtı…


Peki bu kürekleme deneylerinin kararı ne oldu? Adam başına üretim iki katına çıktı. Sonuç olarak, çalışanlar ortalama olarak %35 daha fazla kazanırken şirket değerli ölçüde daha az ödedi. Bütün bunlar, Taylor sıradan kürek çekme aksiyonunu bir bilime dönüştürdüğü için yaşandı.


Henry Ford da bilimsel idare prensiplerini kullandı.


Örneğin, Ford’un en ünlü idare yeniliklerinden biri, çalışanların vakit içinderını nasıl harcadıklarını ve bir çalışanın vaktinin yarısının yalnızca gereçler ve araçlar içinde dolaşarak boşa harcandığını fark etmesinden geldi. bu biçimdece Ford, işe yürüyerek gitmek yerine işi personellere getirdi. Bu yeniliğe montaj sınırı ismi verildi ve artan üretkenlik Ford’un personel fiyatını büyük ölçüde artırmasını sağladı.


Taylor, “Genel olarak standart olarak kabul edilen tek bir yol yerine, günlük kullanımda, mesela işin her bir öğesini yapmanın elli ya da yüz farklı yolu vardır” diyor.


Bir mesleğin onlarca, hatta yüzsenelerdır var olması durumunda en uygun süreçleri keşfedeceğini ve bunları aktaracağını düşünebilirsiniz. Lakin Taylor’ın çalışması bunun olmadığını gösterdi. Kürekleme üzere en temel antik nazaranvler bile epey daha verimli bir biçimde yapılabilirdi.

Sonuç olarak:


  • Alanlar, gereğince yeterli olacak, fakat optimal olmayacak bir noktaya evrilir.


  • Yeterince yeterli yaklaşım, optimal yaklaşımdan kıymetli ölçüde daha az verimlidir.


  • Bu büyük gelişmeler, şaşırtan derecede sıradan bilimsel idare süreci ile yapılabilir.
 
Üst