Muhendis
New member
Temmuz ayında birinci kozmik görüntülerini bizimle paylaşan James Webb Uzay Teleskobu’ndan gelen görseller bizleri pek şaşırtmıştı. Görseller gözlerimizi kamaştırdı, bizi hayrete düşürdü ve daha fazlası için heyecanlandırdı. Ayrıyeten geçmiş ve şimdiki uzay manzaraları üzerine düşünmemiz için bize ilham verdiler. Biz de bu içeriğimizde bu değerli geçmiş fotoğraflarından kimilerini paylaşıyoruz.
Kaynak: https://www.sciencenews.org/article/f…
Apollo 8 tarafınca çekilen Dünya’nın yükselişi, 1968.
Bilim kurgu üzere gelen fakat pek gerçek olan bu görsel, Ay’ı ziyaretlerimiz sırasında uzay boşluğunda yükselen Dünya’ya odaklanıyor. Bu perspektiften rastgele bir kişinin tüm gezegenimizi bu türlü, tüm ihtişamıyla uzaktan gözlemlemesi hem heyecan verici, hem ürkütücü.
Webb Teleskobun’dan Neptün’ün yakın çekimi, 2022.
Bu büyüleyici imaj, gezegenin yakın kızılötesi ışıltısını gibisi görülmemiş detaylarla yakalıyor. Yalnızca süper halkaları görmekle kalmayıp, bununla birlikte parlak çizgiler olarak yüksekten uçan metan bulutlarını da seçebiliyoruz. Milyonlarca kilometre ötede bulunan diğer bir gezegenin bulutlarını bu kadar detay biçimde gözlemleyebilmek hakikaten inanılmaz.
Yaratılış Sütunları, 1995.
Sütunlardan hayli bir ele benzeyen bu ihtişamlı yapı, büyüleyici bilgileri ve kompozisyonun resimsel kalitesi ile bizlere kozmosu ve yaratılışın kendisini inceleme hissini özetliyor. Yeni yıldızların doğmakta olduğu gaz ve toz kuleleri, neredeyse tek bir nesneymiş üzere görünen bir figür oluşturuyor. Sütunların görünür ışıktaki ikonik, şeker renkli manzaraları, Hubble’ın yakaladığı tek versiyon değil. 2014 yılında uzay teleskobu, sahnenin kızılötesi ışıkta hayaletimsi bir fotoğrafını da çekmişti.
Thomas Digges’in cihan görüşü, 1576.
Kopernik Dünya’yı kozmosun merkezi olarak kabul etmediğinde yıldızları, Güneşi çevreleyen daha küçük küreler üzerinde dönen bir kürede bulunuyormuş üzere hayal etti. Fakat Kopernik’i savunan İngiliz astronom Thomas Digges, yıldızların Güneş Sisteminin epeyce ötesine uzandığına inanıyordu. 1576’da yayınlanan bu imgede Digges, gezegenlerin kürelerinin ötesinde fazlaca sayıda yıldızı tasvir ederek, kozmosun ‘sayısız ışıkla süslendiğini ve sonsuz global yüksekliğe ulaştığını’ öne sürdü. Bu sözlerle Digges, cihanın sonsuz bir uzay genişliğini kapsadığını öne süren Kopernik’in birinci takipçisi oldu.
Samanyolu’nun kara deliği, 2022.
Bu görsel epey mu bulanık? Evet. Hatta bir kara deliğin görüntülediğimiz birinci resmi bile değil. Lakin bu, galaktik art bahçemizdeki kara delik ve onu daha evvel hiç görmemiştik. Onu birinci sefer görmenin akıllara sakinlik veren ve iç açıcı bir yanı var. Event Horizon Telescope’un Sagittarius A’nın birinci imgesi, James Webb’in süslü fotoğrafları kadar hoş olmayabilir, fakat kara delikleri ve bilhassa de bu kara deliği görüntülemenin getirdiği tüm zorluklar onu fazlaca alımlı kılıyor.
2M1310-1714 isimli kuasarın kütleçekimsel merceklenmesi, 2021.
Bu manzaranın merkezindeki ışık halkası ortasında bir çift uzak gök ada ve onların ardında epey daha uzak bir kuasar yer alıyor. Galaktik ikilinin kütlesi uzay-zamanın dokusunu ve kuasarın ışığını bükerek/büyüterek, her biri halkanın etrafında oturan kuasarın dört başka manzarasını oluşturuyor. Bu, Einstein’ın genel gorelilik kuramı tarafınca gözlemlenmedilk evvel varsayım edilen, kütleçekimsel merceklenme olarak bilinen bir olgunun görsel olarak kuvvetli bir örneği. Cihanın bu türlü işlemesi pek hayret verici; kozmosun rengarenk bir eseri olan insan aklının bunu önnazaranbilmesi de inanılmaz bir şey. Ve beşerler bunu yalnızca öngörmekle kalmıyor. Günümüzün bilim insanları, uzayın diğer türlü erişilemeyecek bölgelerini incelemek için yerçekimsel merceklemeyi bir araç olarak kullanıyor.
Soluk mavi nokta, 1990.
1990 yılında Güneş Sistemi tipini tamamladıktan daha sonra, NASA’nın Voyager 1 aracı geriye hakikat baktı ve Güneşimizin yörüngesinde dönen birkaç gezegenin bir dizi ayrık imajını -aile portresini- çekti. ‘Soluk mavi nokta’ fotoğrafı olarak bilinen manzaralardan biri, Dünya’yı yaklaşık 6 milyar kilometre uzaktan görüldüğü üzere yakaladı. Bu, konutumuzun şimdiye kadar çekilmiş en uzak imajıydı. Çağdaş manzara sürece yazılımıyla güncellenen ve 2020’de bir daha yayınlanan manzara, cihanı niye keşfettiğimizi hatırlatmaya devam ediyor. Evet, merak ettiğimiz için uzay ve vaktin, yıldızların, gezegenlerin ve galaksilerin nasıl çalıştığını daha yeterli anlamak istiyoruz. Lakin tüm bu sorular, nihayetinde nereden geldiğimizi ve etrafımızı saran her şeye nasıl uyduğumuzu anlamaya çalışmamıza geri dönüyor.
Carl Sagan’ın da söylemiş olduği üzere, hiç bir şey tüm gezegenimizin yalnızca bir ışık zerresine indirgendiğini görmekten ‘büyük şeylerin büyük şemasında ne kadar küçük olduğumuzu’ daha âlâ vurgulayamaz.
Bilimin popülerleşmesi için yaptığı çalışmalarla tanınan Sagan, bu imaj hakkında, ‘Uzayın derinliğinden bu resmi çekmeyi başardık. Şayet bu resme dikkatlice bakarsanız orada bir nokta bakılırsaceksiniz. O noktaya yeniden bakın. Bu nokta bizim meskenimiz. O biziz. Sevdiğiniz ve tanıdığınız, ismini duyduğunuz, yaşayan ve ölmüş olan herkes onun ortasında bulunuyor. Tüm sevincimizin ve açımızın toplamı, binlerce birbirini yalanlayan din, ideoloji, ve iktisat öğretisi; insanlık tarihi boyunca yaşayan her avcı ve toplayıcı, her kahraman ve korkak, her medeniyet kurucusu ve yıkıcısı, her kral ve çiftçi, her aşık çift, her anne ve baba, her umut dolu çocuk, her mucit, her kâşif, her ahlak hocası, yozlaşmış her siyasetçi, her şöhret yıldızı, her ulu lider, her aziz ve günahkâr işte orada yaşadı; bir güneş ışınında asılı duran o toz zerreciğinin ortasında… Bana kalırsa, insan kibrinin akıl dışılığını, küçük Dünyamızın uzaktan çekilmiş bu manzarasından daha güzel gösterebilecek bir şey yoktur. Bu manzara, bildiğimiz tek konutumuz olan bu soluk mavi noktayı daha içten paylaşmamız ve koruyup şefkat göstermemiz gerektiği konusundaki sorumluluğumuzun altını çiziyor’ demiştir.
Siz bu husus hakkında ne düşünüyorsunuz? Yorumlarda buluşalım!
Kaynak: https://www.sciencenews.org/article/f…
Apollo 8 tarafınca çekilen Dünya’nın yükselişi, 1968.
Bilim kurgu üzere gelen fakat pek gerçek olan bu görsel, Ay’ı ziyaretlerimiz sırasında uzay boşluğunda yükselen Dünya’ya odaklanıyor. Bu perspektiften rastgele bir kişinin tüm gezegenimizi bu türlü, tüm ihtişamıyla uzaktan gözlemlemesi hem heyecan verici, hem ürkütücü.
Webb Teleskobun’dan Neptün’ün yakın çekimi, 2022.
Bu büyüleyici imaj, gezegenin yakın kızılötesi ışıltısını gibisi görülmemiş detaylarla yakalıyor. Yalnızca süper halkaları görmekle kalmayıp, bununla birlikte parlak çizgiler olarak yüksekten uçan metan bulutlarını da seçebiliyoruz. Milyonlarca kilometre ötede bulunan diğer bir gezegenin bulutlarını bu kadar detay biçimde gözlemleyebilmek hakikaten inanılmaz.
Yaratılış Sütunları, 1995.
Sütunlardan hayli bir ele benzeyen bu ihtişamlı yapı, büyüleyici bilgileri ve kompozisyonun resimsel kalitesi ile bizlere kozmosu ve yaratılışın kendisini inceleme hissini özetliyor. Yeni yıldızların doğmakta olduğu gaz ve toz kuleleri, neredeyse tek bir nesneymiş üzere görünen bir figür oluşturuyor. Sütunların görünür ışıktaki ikonik, şeker renkli manzaraları, Hubble’ın yakaladığı tek versiyon değil. 2014 yılında uzay teleskobu, sahnenin kızılötesi ışıkta hayaletimsi bir fotoğrafını da çekmişti.
Thomas Digges’in cihan görüşü, 1576.
Kopernik Dünya’yı kozmosun merkezi olarak kabul etmediğinde yıldızları, Güneşi çevreleyen daha küçük küreler üzerinde dönen bir kürede bulunuyormuş üzere hayal etti. Fakat Kopernik’i savunan İngiliz astronom Thomas Digges, yıldızların Güneş Sisteminin epeyce ötesine uzandığına inanıyordu. 1576’da yayınlanan bu imgede Digges, gezegenlerin kürelerinin ötesinde fazlaca sayıda yıldızı tasvir ederek, kozmosun ‘sayısız ışıkla süslendiğini ve sonsuz global yüksekliğe ulaştığını’ öne sürdü. Bu sözlerle Digges, cihanın sonsuz bir uzay genişliğini kapsadığını öne süren Kopernik’in birinci takipçisi oldu.
Samanyolu’nun kara deliği, 2022.
Bu görsel epey mu bulanık? Evet. Hatta bir kara deliğin görüntülediğimiz birinci resmi bile değil. Lakin bu, galaktik art bahçemizdeki kara delik ve onu daha evvel hiç görmemiştik. Onu birinci sefer görmenin akıllara sakinlik veren ve iç açıcı bir yanı var. Event Horizon Telescope’un Sagittarius A’nın birinci imgesi, James Webb’in süslü fotoğrafları kadar hoş olmayabilir, fakat kara delikleri ve bilhassa de bu kara deliği görüntülemenin getirdiği tüm zorluklar onu fazlaca alımlı kılıyor.
2M1310-1714 isimli kuasarın kütleçekimsel merceklenmesi, 2021.
Bu manzaranın merkezindeki ışık halkası ortasında bir çift uzak gök ada ve onların ardında epey daha uzak bir kuasar yer alıyor. Galaktik ikilinin kütlesi uzay-zamanın dokusunu ve kuasarın ışığını bükerek/büyüterek, her biri halkanın etrafında oturan kuasarın dört başka manzarasını oluşturuyor. Bu, Einstein’ın genel gorelilik kuramı tarafınca gözlemlenmedilk evvel varsayım edilen, kütleçekimsel merceklenme olarak bilinen bir olgunun görsel olarak kuvvetli bir örneği. Cihanın bu türlü işlemesi pek hayret verici; kozmosun rengarenk bir eseri olan insan aklının bunu önnazaranbilmesi de inanılmaz bir şey. Ve beşerler bunu yalnızca öngörmekle kalmıyor. Günümüzün bilim insanları, uzayın diğer türlü erişilemeyecek bölgelerini incelemek için yerçekimsel merceklemeyi bir araç olarak kullanıyor.
Soluk mavi nokta, 1990.
1990 yılında Güneş Sistemi tipini tamamladıktan daha sonra, NASA’nın Voyager 1 aracı geriye hakikat baktı ve Güneşimizin yörüngesinde dönen birkaç gezegenin bir dizi ayrık imajını -aile portresini- çekti. ‘Soluk mavi nokta’ fotoğrafı olarak bilinen manzaralardan biri, Dünya’yı yaklaşık 6 milyar kilometre uzaktan görüldüğü üzere yakaladı. Bu, konutumuzun şimdiye kadar çekilmiş en uzak imajıydı. Çağdaş manzara sürece yazılımıyla güncellenen ve 2020’de bir daha yayınlanan manzara, cihanı niye keşfettiğimizi hatırlatmaya devam ediyor. Evet, merak ettiğimiz için uzay ve vaktin, yıldızların, gezegenlerin ve galaksilerin nasıl çalıştığını daha yeterli anlamak istiyoruz. Lakin tüm bu sorular, nihayetinde nereden geldiğimizi ve etrafımızı saran her şeye nasıl uyduğumuzu anlamaya çalışmamıza geri dönüyor.
Carl Sagan’ın da söylemiş olduği üzere, hiç bir şey tüm gezegenimizin yalnızca bir ışık zerresine indirgendiğini görmekten ‘büyük şeylerin büyük şemasında ne kadar küçük olduğumuzu’ daha âlâ vurgulayamaz.
Bilimin popülerleşmesi için yaptığı çalışmalarla tanınan Sagan, bu imaj hakkında, ‘Uzayın derinliğinden bu resmi çekmeyi başardık. Şayet bu resme dikkatlice bakarsanız orada bir nokta bakılırsaceksiniz. O noktaya yeniden bakın. Bu nokta bizim meskenimiz. O biziz. Sevdiğiniz ve tanıdığınız, ismini duyduğunuz, yaşayan ve ölmüş olan herkes onun ortasında bulunuyor. Tüm sevincimizin ve açımızın toplamı, binlerce birbirini yalanlayan din, ideoloji, ve iktisat öğretisi; insanlık tarihi boyunca yaşayan her avcı ve toplayıcı, her kahraman ve korkak, her medeniyet kurucusu ve yıkıcısı, her kral ve çiftçi, her aşık çift, her anne ve baba, her umut dolu çocuk, her mucit, her kâşif, her ahlak hocası, yozlaşmış her siyasetçi, her şöhret yıldızı, her ulu lider, her aziz ve günahkâr işte orada yaşadı; bir güneş ışınında asılı duran o toz zerreciğinin ortasında… Bana kalırsa, insan kibrinin akıl dışılığını, küçük Dünyamızın uzaktan çekilmiş bu manzarasından daha güzel gösterebilecek bir şey yoktur. Bu manzara, bildiğimiz tek konutumuz olan bu soluk mavi noktayı daha içten paylaşmamız ve koruyup şefkat göstermemiz gerektiği konusundaki sorumluluğumuzun altını çiziyor’ demiştir.
Siz bu husus hakkında ne düşünüyorsunuz? Yorumlarda buluşalım!