Muhendis
New member
Dünya’nın formuna dair tartışmalar bugün günümüzde hâlâ devam ediyor. Dünya’nın düz olduğunu sav edenleri duymuşsunuzdur lakin bu seferki teori bundan biraz daha farklı. Devamı için…
kimi vakit sahip olduğumuz bilgilere dayanarak dünyamıza farklı gözlerle bakarız…
Örneğin bir çocuğa gezegenimizin düz olduğu aşılanırsa, ebeveynlerinden kuşku duyması için hiç bir sebep yoktur. Merakımız ise bizi fazlaca küçük yaşlardan itibaren yalnızca kökenlerimize değil, hem de üzerinde yaşadığımız bu gezegen konusunda da araştırmaya yönlendiren şeydir.
Bugün Dünya’nın birinci araştırmacılarının ve kaşiflerinin tarihî notlarına dayanarak Dünya’nın boyutuna ve formuna dair bilgi birikimine sahibiz, lakin Dünya’nın derinlikleri kelam konusu olduğunda ayrıntılarımız ne yazık ki kısıtlı.
Binlerce kilometrelik anakaya ve fazlaca sıcak bir magmanın yanı sıra pek de ilgi çeken bir durum yok aslında. Pekala bu biçimde niye yıllardır bu hususla ilgili yıllardır bitmek bilmeyen sorular var?
Aslında uzun yıllar boyunca beşerler Dünya’nın ortasında ne olduğunu merak etmediler ve zira savaşlar, kıtlık yahut salgın hastalıklar üzere ellerinde her vakit daha büyük sorunlarla uğraşıyorlardı.
O devirlerde araştırma yapan jeologlar vardı fakat hiç bir vakit halkın dikkatini çekmedi. Kamuoyunun dikkatini çekmesi ise 19. yüzyılın sonlarında gerçekleşti ve yalnızca halkın takviyesini değil, bilim insanlarının, siyasetçilerin ve dünya önderlerinin dahi dayanağını topladı.
İşte tam bu araştırmalar yapıldığı esnada fazlaca enteresan bir teori ortaya atıldı: Dünya’nın içi aslında boştu!
Teoriye bakılırsa Dünya’nın aslında boştu ve orada başka bir ekosistem bulunuyordu. Dünya’nın yerkabuğu ise yer altındaki bu medeniyet ile kabuğun haricinde bizi birbirinden ayıran şeydi.
Peki bu teori niye ortaya atıldı?
Teorinin kökeni, Jules Verne tarafınca 1864’te yayınlanan Dünyanın Merkezine Seyahat (Journey to the Centre of the Earth) isimli ünlü romandan geliyordu. Romanın özgün Fransızca olarak yayınlanmıştı, lakin kısa müddette farklı lisanlara çevrildi ve tüm dünyaya dağıldı.
Kitap o kadar fazlaca ilgi gördü ki, 1867’de Jules Verne, Dünya’nın merkezinin detaylarını daha detaylı anlatan diğer bir versiyon yayınladı.
Romanın öyküsü, Güney Kutbu üzerinden dünyanın merkezine yanlışsız indikleri sürpizlerle dolu bir seyahati bahis alıyor. 2 ay seyahatten daha sonra keşif grubu nihayet Dünya’nın çekirdeğine ulaşır ve burada kendi Güneş’lerinden güç alan yepisyeni bir uygarlığı keşfederler.
İşler işte tam da bu noktadan daha sonra karışmaya başladı.
Kitap gittikçe daha tanınan hale geldikçe, birtakım beşerler bu kitabı aslında bir roman olarak değil, güya yeni bir keşfin bulgularını anlatıyormuş üzere algıladılar. beraberinde, bu kitaptan ilham alan ve bu teorinin hakikaten gerçek olduğuna inanmak isteyen bilim insanlarının da ilgisini çekti. Tıpkı bugün toplumsal medyanın kitleleri nasıl yanlış bilgilendirdiği üzere, bir fazlaca muharrir da bu bilginin doğruluğu hakkında yazılar yazarak bu bilginin yanlışsız olduğuna inanan insan sayısı gittikçe artmaya başladı.
Bu teoriden bahsedilen birinci eser 19. yüzyılın sonlarında coğrafya alanında çalışan bir araştırmacı tarafınca yayınlandı.
Kitabın ismi Fiziki Coğrafya (Physical Geography) idi. Müellif Arnoldo de Azevedo ayaklarımızın altındaki gizemli bir dünya olduğunu lakin bu biçimdeın bilim insanlarının ayaklarının birkaç metre altında ne olduğu hakkında dahi hiç bir şey bilmedikleri argümanıyla kaleme almıştır. Bir tıp tenkit de diyebiliriz bu eser için.
Yazar, bilim insanlarının rastgele bir somut ispat olmadan sadece cümbüş için teoriler ve hipotezler ürettiğini söyleyerek savına devam etti.
Azevedo, daha sonrasında kendi bilimsel hipotezini de buldu. Bu hipoteze bakılırsa, Dünya hala bir gezegen olarak şekillenirken, Dünya’nın birçok yalnızca yumuşak lavlardan oluşuyordu ve bu niçinle gezegenin döndüğü merkezkaç suratı, merkezde bulunan lavların kenarlara savrulmasına sebep oldu ve ortada bir oyuk oluşmuş oldu.
İnanamayacaksınız lakin aslında bu teoriyi destekleyen bir hesaplama var!
Gezegenimizin yüzeyinin toplam boyutu 431,5 milyon kilometre karedir ve bu, Dünya’nın gerçek yükü olan 5.972 × 10²⁴ kg’dan altı kat daha büyük bir yük demektir. Bu, Dünya’nın kesinlikle içi boş olmadığı manasına gelir, fakat bir niçinden dolayı gezegenimiz bu hesaplamada çıkan sonuçtan fazlaca daha hafifçetir.
Daha da enteresan olanı, 19. yüzyılda bu teoriden muhtemel bir bilimsel teori olarak birinci kere bahsedilmiyor.
Bu teoriden birinci kere 1692’de Oxford Üniversitesi’nden astroloji ve matematik araştırmacısı Edmond Halley, Dünya’nın ortasında görselde gördüğünüz üzere farklı boyutlarda içi boş kabuklar olduğu fikrini ortaya koydu.
20. yüzyılda işler daha da enteresanlaştı. Müellif Tabip Raymond Bernard’ın (Walter Siegmeister olarak da bilinir) çok tanınan olmasının yanı sıra beraberinde bir hayli tartışmaya da niye olan bir tanesiydi ve The Hollow Earth isimli kitabı da ve bunun ana sebeplerinden bir tanesiydi.
Çünkü kitapta Bernard, Richard Evelyn Byrd’ın Artik’ten 1947’de ve Antarktika’da 1956’da Dünya’nın içine düzenlediği seferlerden bahsediliyordu!
Byrd ve grubu, Dünya’nın içi boş merkezine giden iç çukuru bulduklarını tez ediyordu.
Kuzey Kutbundan iç çekirdeğe kadar olan ara 2 bin 700 kilometre, Güney Kutbundan ise 3 bin 700 kilometre aralıktaydı. İçi boş Dünya’nın ortasındaki toprak çok tropik ve bizimkinden 10 kat daha gelişmiş bir uygarlıkla doluydu. Burada bahsedilen uygarlık ise Agarta’ydı.
Peki nedir bu Agarta?
İddiaya bakılırsa bundan yaklaşık 10-12 bin yıl evvel dünyada Atlantis ve Mu ismi verilen son derece gelişmiş iki medeniyet bulunuyordu. Olağan bir gelişmişlikten bahsetmiyoruz, bizim şuanki teknolojimizden daha üstün teknolojiye sahip bir medeniyet düşünün.
Bu bomboş Dünya’nın ortasında bir daha ortada bir çekirdek bulunuyor.
Ancak bu çekirdek aslında Agarta’nın güneşi nazaranvini görüyor. bununla birlikte inanışa göre bu kapalı dünyada milyonlarca yıl evvel kuşağı tükenmiş olan mamut, dinozor üzere canlılar da yer alıyor.
İşte dünyanın ortasındaki bu öbür dünyaya ise Agarta deniliyordu.
Agarta’nın geçmişi aslında Tibet, Orta Asya’ya kadar dayanıyor. Bu dünyaya gitmenin tek yoluysa birtakım coğrafyalarda bulunan dağlar ve bilinmeyen geçitler yardımıyla mümkündü.
Başka bir kitapta da kutupların her birinden Dünya’nın merkezine hakikat inen iki deliğe dair argümanlar bulunuyor.
Amadeo Giannini’nin yazdığı Kutupların Ötesinde Dünyalar isimli kitap 1959’da yayınlandı. Bu mevzuda bu kadar hayli kitap yayınlanmış olması siz ce şaşırtan değil mi? Bunlar en tanınan olanlar, vakit ortasında kaybolan binlerce kitaptan bahsetmiyoruz bile.
Bilimsel olarak bu mümkün mü?
Bilim beşerlerine göre, yerkabuğunun altında sırasıyla evvel taş daha sonra da ateş bulunuyor. Yeraltının derinliklerine indikçe sıcaklıktan dolayı kayaçlar erir ve bu da magmayı oluşturur. Magmanın derininde dış çekirdek, en son ise en az Güneş kadar sıcak olan iç çekirdek bulunur. Yani bilimsel olarak bu biçimde bir dünyanın bulunması mümkün değil. Bilim insanları bunu sırf bir efsane olarak görse de Agarta hala araştırılmaya devam ediyor.
kimi vakit sahip olduğumuz bilgilere dayanarak dünyamıza farklı gözlerle bakarız…
Örneğin bir çocuğa gezegenimizin düz olduğu aşılanırsa, ebeveynlerinden kuşku duyması için hiç bir sebep yoktur. Merakımız ise bizi fazlaca küçük yaşlardan itibaren yalnızca kökenlerimize değil, hem de üzerinde yaşadığımız bu gezegen konusunda da araştırmaya yönlendiren şeydir.
Bugün Dünya’nın birinci araştırmacılarının ve kaşiflerinin tarihî notlarına dayanarak Dünya’nın boyutuna ve formuna dair bilgi birikimine sahibiz, lakin Dünya’nın derinlikleri kelam konusu olduğunda ayrıntılarımız ne yazık ki kısıtlı.
Binlerce kilometrelik anakaya ve fazlaca sıcak bir magmanın yanı sıra pek de ilgi çeken bir durum yok aslında. Pekala bu biçimde niye yıllardır bu hususla ilgili yıllardır bitmek bilmeyen sorular var?
Aslında uzun yıllar boyunca beşerler Dünya’nın ortasında ne olduğunu merak etmediler ve zira savaşlar, kıtlık yahut salgın hastalıklar üzere ellerinde her vakit daha büyük sorunlarla uğraşıyorlardı.
O devirlerde araştırma yapan jeologlar vardı fakat hiç bir vakit halkın dikkatini çekmedi. Kamuoyunun dikkatini çekmesi ise 19. yüzyılın sonlarında gerçekleşti ve yalnızca halkın takviyesini değil, bilim insanlarının, siyasetçilerin ve dünya önderlerinin dahi dayanağını topladı.
İşte tam bu araştırmalar yapıldığı esnada fazlaca enteresan bir teori ortaya atıldı: Dünya’nın içi aslında boştu!
Teoriye bakılırsa Dünya’nın aslında boştu ve orada başka bir ekosistem bulunuyordu. Dünya’nın yerkabuğu ise yer altındaki bu medeniyet ile kabuğun haricinde bizi birbirinden ayıran şeydi.
Peki bu teori niye ortaya atıldı?
Teorinin kökeni, Jules Verne tarafınca 1864’te yayınlanan Dünyanın Merkezine Seyahat (Journey to the Centre of the Earth) isimli ünlü romandan geliyordu. Romanın özgün Fransızca olarak yayınlanmıştı, lakin kısa müddette farklı lisanlara çevrildi ve tüm dünyaya dağıldı.
Kitap o kadar fazlaca ilgi gördü ki, 1867’de Jules Verne, Dünya’nın merkezinin detaylarını daha detaylı anlatan diğer bir versiyon yayınladı.
Romanın öyküsü, Güney Kutbu üzerinden dünyanın merkezine yanlışsız indikleri sürpizlerle dolu bir seyahati bahis alıyor. 2 ay seyahatten daha sonra keşif grubu nihayet Dünya’nın çekirdeğine ulaşır ve burada kendi Güneş’lerinden güç alan yepisyeni bir uygarlığı keşfederler.
İşler işte tam da bu noktadan daha sonra karışmaya başladı.
Kitap gittikçe daha tanınan hale geldikçe, birtakım beşerler bu kitabı aslında bir roman olarak değil, güya yeni bir keşfin bulgularını anlatıyormuş üzere algıladılar. beraberinde, bu kitaptan ilham alan ve bu teorinin hakikaten gerçek olduğuna inanmak isteyen bilim insanlarının da ilgisini çekti. Tıpkı bugün toplumsal medyanın kitleleri nasıl yanlış bilgilendirdiği üzere, bir fazlaca muharrir da bu bilginin doğruluğu hakkında yazılar yazarak bu bilginin yanlışsız olduğuna inanan insan sayısı gittikçe artmaya başladı.
Bu teoriden bahsedilen birinci eser 19. yüzyılın sonlarında coğrafya alanında çalışan bir araştırmacı tarafınca yayınlandı.
Kitabın ismi Fiziki Coğrafya (Physical Geography) idi. Müellif Arnoldo de Azevedo ayaklarımızın altındaki gizemli bir dünya olduğunu lakin bu biçimdeın bilim insanlarının ayaklarının birkaç metre altında ne olduğu hakkında dahi hiç bir şey bilmedikleri argümanıyla kaleme almıştır. Bir tıp tenkit de diyebiliriz bu eser için.
Yazar, bilim insanlarının rastgele bir somut ispat olmadan sadece cümbüş için teoriler ve hipotezler ürettiğini söyleyerek savına devam etti.
Azevedo, daha sonrasında kendi bilimsel hipotezini de buldu. Bu hipoteze bakılırsa, Dünya hala bir gezegen olarak şekillenirken, Dünya’nın birçok yalnızca yumuşak lavlardan oluşuyordu ve bu niçinle gezegenin döndüğü merkezkaç suratı, merkezde bulunan lavların kenarlara savrulmasına sebep oldu ve ortada bir oyuk oluşmuş oldu.
İnanamayacaksınız lakin aslında bu teoriyi destekleyen bir hesaplama var!
Gezegenimizin yüzeyinin toplam boyutu 431,5 milyon kilometre karedir ve bu, Dünya’nın gerçek yükü olan 5.972 × 10²⁴ kg’dan altı kat daha büyük bir yük demektir. Bu, Dünya’nın kesinlikle içi boş olmadığı manasına gelir, fakat bir niçinden dolayı gezegenimiz bu hesaplamada çıkan sonuçtan fazlaca daha hafifçetir.
Daha da enteresan olanı, 19. yüzyılda bu teoriden muhtemel bir bilimsel teori olarak birinci kere bahsedilmiyor.
Bu teoriden birinci kere 1692’de Oxford Üniversitesi’nden astroloji ve matematik araştırmacısı Edmond Halley, Dünya’nın ortasında görselde gördüğünüz üzere farklı boyutlarda içi boş kabuklar olduğu fikrini ortaya koydu.
20. yüzyılda işler daha da enteresanlaştı. Müellif Tabip Raymond Bernard’ın (Walter Siegmeister olarak da bilinir) çok tanınan olmasının yanı sıra beraberinde bir hayli tartışmaya da niye olan bir tanesiydi ve The Hollow Earth isimli kitabı da ve bunun ana sebeplerinden bir tanesiydi.
Çünkü kitapta Bernard, Richard Evelyn Byrd’ın Artik’ten 1947’de ve Antarktika’da 1956’da Dünya’nın içine düzenlediği seferlerden bahsediliyordu!
Byrd ve grubu, Dünya’nın içi boş merkezine giden iç çukuru bulduklarını tez ediyordu.
Kuzey Kutbundan iç çekirdeğe kadar olan ara 2 bin 700 kilometre, Güney Kutbundan ise 3 bin 700 kilometre aralıktaydı. İçi boş Dünya’nın ortasındaki toprak çok tropik ve bizimkinden 10 kat daha gelişmiş bir uygarlıkla doluydu. Burada bahsedilen uygarlık ise Agarta’ydı.
Peki nedir bu Agarta?
İddiaya bakılırsa bundan yaklaşık 10-12 bin yıl evvel dünyada Atlantis ve Mu ismi verilen son derece gelişmiş iki medeniyet bulunuyordu. Olağan bir gelişmişlikten bahsetmiyoruz, bizim şuanki teknolojimizden daha üstün teknolojiye sahip bir medeniyet düşünün.
Bu bomboş Dünya’nın ortasında bir daha ortada bir çekirdek bulunuyor.
Ancak bu çekirdek aslında Agarta’nın güneşi nazaranvini görüyor. bununla birlikte inanışa göre bu kapalı dünyada milyonlarca yıl evvel kuşağı tükenmiş olan mamut, dinozor üzere canlılar da yer alıyor.
İşte dünyanın ortasındaki bu öbür dünyaya ise Agarta deniliyordu.
Agarta’nın geçmişi aslında Tibet, Orta Asya’ya kadar dayanıyor. Bu dünyaya gitmenin tek yoluysa birtakım coğrafyalarda bulunan dağlar ve bilinmeyen geçitler yardımıyla mümkündü.
Başka bir kitapta da kutupların her birinden Dünya’nın merkezine hakikat inen iki deliğe dair argümanlar bulunuyor.
Amadeo Giannini’nin yazdığı Kutupların Ötesinde Dünyalar isimli kitap 1959’da yayınlandı. Bu mevzuda bu kadar hayli kitap yayınlanmış olması siz ce şaşırtan değil mi? Bunlar en tanınan olanlar, vakit ortasında kaybolan binlerce kitaptan bahsetmiyoruz bile.
Bilimsel olarak bu mümkün mü?
Bilim beşerlerine göre, yerkabuğunun altında sırasıyla evvel taş daha sonra da ateş bulunuyor. Yeraltının derinliklerine indikçe sıcaklıktan dolayı kayaçlar erir ve bu da magmayı oluşturur. Magmanın derininde dış çekirdek, en son ise en az Güneş kadar sıcak olan iç çekirdek bulunur. Yani bilimsel olarak bu biçimde bir dünyanın bulunması mümkün değil. Bilim insanları bunu sırf bir efsane olarak görse de Agarta hala araştırılmaya devam ediyor.